საიდენტიფიკაციო კოდი და "ანტიქრისტეს ბეჭედი"

ფოტოზე "ჭეშმარიტი ქრისტიანობა"

უნდა აღინიშნოს, რომ  აქციას ID ბარათებზე საპატრიარქო გაემიჯნა, მაგრამ  ეს არ აღმოჩნდა საკმარისი..

"მხეცის რიცხვის" რომელიმე განმარტებისადმი განსაკუთრებული და მიკერძოებული მიმხრობა არაჯანსაღი აზროვნების მიმანიშნებელია. "ჩვეულებისამებრ, ვისაც "მორწმუნეთაგან" ფილოსოფიური და დიალექტიკური აზროვნება არ ძალუძს, დაკავებულია "აპოკალიფსისის განმარტებით", რადგან ოცნება ყოველთვის უფრო ადვილი იყო, ვიდრე აზროვნება", - აღშფოთებული წერდა ა. ლოსევი ("Диалектика мифа"). 

"ნამდვილი, ეკლესიური და სახარებისეული, ქრისტიანობა ადამიანის გულში აღსრულდება. ის მოკრძალებულია, არ არის ეფექტებსა და სანახაობებზე აგებული, შორსაა თავისშექცევისგან; მოითხოვს გულისხმიერებასა და საკუთარი თავისადმი ყურადღებით თვალყურის დევნებას. ის გარკვეულწილად მშრალია და ყოველდღიური; და თუკი ადამიანი არ ცხოვრობს ამით, მაშინ მას უჩნდება ამ “სიმშრალის” გარეგნულად აყვავების სურვილი, თუნდაც რელიგიური ეფექტებით. ამის შესახებ ჯერ კიდევ X1X საუკუნეში წერდა წმ. ეგნატე ბრიანჩანინოვი. აქედანაა სასწაულები, ნიშნები, წინასწარმეტყველებები სამყაროს აღსასრულზე“, “სტარცების” ძიება, იაფფასიანი აპოკალიფტიკა, ნაციონალიზმი და ა. შ. ყველაფერი ეს მთლიანად შეესაბამება პროფანაციის განსაზღვრებას, რომელთა თაობაზეც ჯერ კიდევ I საუკუნეში წერდა პავლე მოციქული: ხოლო უწმინდურთა და დედაბერთა ზღაპრებს ერიდე და ღვთისმოსაობაში გაიწაფე თავი. (1 ტიმოთე 4:7).

იღუმენი პეტრე მეშჩერინოვი


ასევე უნდა ითქვას, რომ  მამებიც ცდებოდნენ და მხოლოდ ერთი ანდაც ხუთი მამის  მოსაზრება არარის ეკლესიის ხმა და დოგმატური სწავლება.  ანუ როდესაც საუბარია მსგავს საკითხებზე აუცილებლად ერთმანეთისგან უნდა გაიმიჯნოს კონკრეტული მამის მოსაზრება და ეკლესიის  სწავლება.
"მართლმადიდებელი ეკლესიის ხმად და დოგმატურ სწავლებებად შეიძლება ჩაითვალოს მხოლოდ მსოფლიო საეკლესიო კრებებზე მიღებული დოგმატები და აგრეთვე “consensuns partum” ( მამათა თანხმობა), ანუ როდესაც სხვადასხვა ეპოქის სხვადასხვა წმინდანნი, ერთხმად და აზრთა სხვადასხვაობების გარეშე თანხმდებიან რაიმე სწავლებაში. ამ შემთხვევაში ესეც ითვლება საეკლესიო სწავლებად, რომელიც არის შეუმცდარი" 


„გამოცხადება“ I საუკუნეში ბერძნულ ენაზე შექმნილი ადრექრისტიანული თხზულებაა და მისი ავტორობა მიეწერება იოანე მოციქულს, რომელიც საეკლესიო ტრადიციაში ასევე მეოთხე სახარების ავტორიცაა. თუმცა სწორედ ამ ორი თხზულების ურთიერთშეუთავსებლობა არის იოანეს „გამოცხადების“ აპოკრიფად, ⇒  ანუ არანამდვილ, გაყალბებულ ტექსტად მიჩნევის ერთ-ერთი მთავარი არგუმენტი: იოანეს სახარება და „გამოცხადება“ ორი ერთმანეთისგან რადიკალურად განსხვავებული თხზულებაა, როგორც ენობრივ-სტილისტურად, ასევე კიდევ უფრო მეტად - მსოფლმხედველობრივად. შინაარსითაც და ჟანრითაც „გამოცხადება“, რომელშიც განკითხვის ჟამია აღწერილი, თითქმის უცხოა ახალი აღთქმის სამყაროსათვის და ის უფრო ძველი აღთქმის წინასწარმეტყველთა წიგნებს მოგვაგონებს. ამ და სხვა მიზეზების გამო „იოანეს გამოცხადება“ მიიჩნეოდა პირველ საუკუნეებში წმინდანად შერაცხული ეკლესიის არაერთი მამის მიერ  ანონიმი ავტორის ლიტერატურულ ფანტაზიად, რომელსაც ქრისტეს სწავლებასთან არაფერი საერთო არა აქვს. ამიტომაც „აპოკალიფსის“ კანონიზაცია და მისი ახალ აღთქმაში შეტანა ხანგრძლივი პოლემიკების შემდეგ მხოლოდ 367 წელს მოხერხდა.

1. Брюс М. Мецгер, Текстология Нового Завета. Москва, 1996, сс. 30-35.

( პროფესორი ბრუს მ. მეტცგერი ითვლება მსოფლიოში ძველი ბერძნული ენის საუკეთესო სპეციალისტად )

2. Типико́н, си́речь, изображе́ние церко́внаго после́дования во Иерусали́ме святы́я ла́вры преподо́бнаго и богоно́снаго отца́ на́шего Са́ввы

3. В. П, Виноградов. Уставные чтения (проповедь книги). Сергиев Посад, 1914

ვრცლად ⇒   Католическая энциклопедия
ვრცლად ⇒ Уильям Баркли ОТКРОВЕНИЕ ИОАННА БОГОСЛОВА
ვრცლად ⇒ Брюс М. Мецгер Текстология Нового Завета
ვრცლად ⇒ Брюс М. Мецгер Текстология Нового Завета. Рукописная традиция, возникновение искажений и реконструкция оригинала

სამწუხაროდ.. საეკლესიო გარემოში ძალზედ პოპულარულია არაჯანსაღი აპოკალიპტიზმი ⇒ , მაშინ როდესაც ნამდვილი საეკლესიო ესქატოლოგია ⇒  მრავალი მორწმუნისთვის უცნობია. შიშებს, რომლებიც დაკავშირებულია მოქალაქეთა კონტროლისა და აღწერის მთელ რიგ მეთოდებთან, ასევე შიშს ანტიქრისტეს წინაშე, არაფერი აქვს საერთო ეკლესიის ნამდვილ ესქატოლოგიასთან.

არაერთი საუკუნეა რაც ესქატოლოგია გამორიცხულია ეკლესიური თვითშეგნებიდან, რამაც მრავალრიცხოვანი სიძნელეები და საეკლესიო ცხოვრების კრიზისი გამოიწვია. ჩვენმა სარწმუნოებამ ესქატოლოგიურ განზომილებაში ბევრი დაკარგა, მიუხედავად იმისა, რომ მსჯელობა ანტიქრისტეს ჟამის მოახლოების ნიშნებზე ლამის ყველაზე პოპულარული თემაა მორწმუნეთა შორის. მაგალითად ‘სიკვდილისშემდგომი შეგონებანი" ღირსისა ლავრენტი ჩერნიგოველი - ნილოს მირონმდინარისა  მიეკუთვნება უფრო აპოკრიფებს,  ვიდრე პატრისტიკულ ლიტერატურას. გარდა ამისა, რუსი მკითხველისათვის ეს წიგნი ცნობილია ძალიან ტენდენციური, არაზუსტი თარგმანით. ანტიქრისტეს სახე ამ წიგნში, არ შეესაბამება ადრექრისტიანულ წარმოდგენებს მის შესახებ. კერძოდ, წიგნში ნათქვამია მსოფლიოზე ანტიქრისტეს პოლიტიკური ხელისუფლების შესახებ მაშინ, როდესაც პავლე მოციქული და თვით ქრისტე, მიგვანიშნებენ სულიერ ხელისუფლებაზე: ანტიქრისტე გამოჩნდება ღვთის ტაძარში და თავის თავს ღმერთად გამოაცხადებს; ის შეეცდება ქრისტეს შეცვლას (ბერძ. antichristos სიტყვასიტყვით ნიშნავს ‘ქრისტეს ნაცვალი~). ანტიქრისტე იქნება არა პოლიტიკური, არამედ რელიგიური ლიდერი: ზოგიერთი თანამედროვე ავტორიტარული სექტა, რომელთა ლიდერებსაც ქრისტედ მოაქვთ თავი, ანტიქრისტეს წინამორბედებს წარმოადგენენ
მიტროპოლიტი ილარიონ ალფეევი

საიდენტიფიკაციო კოდი და "ანტიქრისტეს ბეჭედი"

"მხეცის რიცხვი"

"მხეცის რიცხვი" ნებისმიერი ქრისტეანისთვის ცნობილია, ეს არის - ექვსას სამოცდა ექვსი (666). სწორედ ეს რიცხვი "აღმოაჩინეს" ინდივიდუალური საგადასახადო ნომრების შტრიხ-კოდებში (რუსეთში - რედ.). შიში ამ "მისტიკური" რიცხვის წინაშე მრავალ ადამიანს წინააღმდეგობისკენ უბიძგებს, მაგრამ ამგვარი შიში მეტად გადაჭარბებულია. "მხეცის რიცხვის", ანუ სამი ექვსიანის (666) დანახვას ცდილობენ სამ თხელ ხაზში, რომელიც შტრიხ-კოდის დასაწყისში, შუაში და ბოლოშია მოქცეული. სინამდვილეში ეს ხაზები სრულიად უწყინარი დამხმარე სიმბოლოებია.

თვით შტრიხ-კოდი შეიძლება შეიცავდეს მხოლოდ იმ ციფრებს, რომლებიც შტრიხებს ქვემოთ არის მითითებული. შტრიხ-კოდი კონკრეტული პროდუქციის უნიკალური იდენტიფიკატორის მოვალეობას ასრულებს. პროდუქტის მთელი თვისება (სახელწოდება, დამამზადებელი, ღირებულება და ა. შ.) ინახება მაღაზიის ან საწყობის მონაცემთა ბაზაში. იმ შემთხვევაში, თუ მოლარის სკანერი ვერ შესძლებს ამ შტრიხ-კოდის წაკითხვას, მაშინ ციფრები მოლარეს ხელით შეჰყავს. კოდში სამი დაფარული ექვსიანი რომ არსებობდეს, მაშინ ციფრების ხელით შეყვანის შემთხვევაში ის განსხვავებული იქნებოდა საქონლის იდენტიფიკატორზე მოცემული ციფრებისა (რომელთა რიცხვში სამი ექვსიანიც შედის). შტრიხ-კოდის თხელი, ორმაგი ხაზები - ეს არის ტიპიური და ცენტრალური განმსაზღვრელები, სადაც ერთი კატეგორია განმსაზღვრელებისა შედგება სამი მოდულისგან (შტრიხი-"პრობელი"-შტრიხი), ხოლო მეორე კატეგორია (რომელიც შტრიხ-კოდის ცენტრში მდებარეობს) ხუთი მოდულისგან ("პრობელი"-შტრიხი-"პრობელი"-შტრიხი-"პრობელი"). ნიშნების სამივე შესაძლო აკრეფისას ციფრი ექვსის კოდირება ხდება "პრობელებითა" და ორი შტრიხით, რომლის საერთო სიგანე შვიდი მოდულია. პროდუქტების შეფუთვაზე შტრიხ-კოდი შესაძლოა გამოსახული იყოს სხვადასხვა მასშტაბით, რომლის განსაზღვრისთვის მთვლელ პროგრამას მოდულის სიგანის, ანუ ყველაზე ვიწრო შტრიხის ან პრობელის გაგება სჭირდება. სწორედ ამ ინფორმაციას ატყობინებენ სამომსახურეო ნიშნები, რომლებშიც აპოკალიფსისის ფანტაზიორებმა ექვსიანები დაინახეს.

შენიშვნა: შტრიხ-კოდებში მოქცეული რიცხვითი მნიშვნელობების შესახებ განსხვავებული აზრი არსებობს.  ამიტომაც, დაბეჯითებით არც იმის თქმა შეგვიძლია, რომ 666 ნამდვილად იმყოფება შტრიხ-კოდებში, თუმცა მისი არც ხელაღებით უარყოფა არის შესაძლებელი. გააჩნია ვინ რა კუთხით უდგება ამ საკითხს).

მაგრამ სამი ექვსიანი შტრიხ-კოდებში რომც არსებობდეს, ეს მაინც არ უნდა იწვევდეს პანიკას. შევნიშნავთ, რომ თანამედროვე კაცისთვის, რომელიც არაბული ციფრებით ხელმძღვანელობს, "მხეცის რიცხვი" ასოცირდება სამ ერთნაირ სიმბოლოსთან (666), რისი წყალობითაც გახდა შესაძლებელი შტრიხ-კოდებში მათი "აღმოჩენა". მაგრამ, ძველად, მაგალითად ბერძნებში, ასევე სხვა ერებშიც, ციფრები სრულიად განსხვავებული ასოებით აღინიშნებოდნენ (ანუ თუ 666 სამი ერთნაირი სიმბოლოთი გამოსახება, ანბანური იზოფსეფიით ამ რიცხვის გამოსახატავად სხვადასვა ასოებია საჭირო. მაგ.: ძველქართულში სამ ექვსიანს გამოხატავენ ასოები: ქ (ქანი) – 600, ი (იე) – 60 და ვ (ვინი) – 6). წმიდა წერილშიც ლაპარაკია არა სამ ერთნაირ ციფრზე, არამედ მთელ რიცხვზე.

"აქ არის სიბრძნე", - წერს მოციქული იოანე, და მხეცის რიცხვის არსის "გაშიფრვას" გვთავაზობს. საგულისხმოა, რომ თვით სიტყვა "მხეცი", ტრანსლიტერირებული ებრაული ასოებით, ჯამში ექვსას სამოცდა ექვსს გვაძლევს.

"მხეცის რიცხვი" შეიძლება განიმარტოს ორი მეთოდით: 1) რიცხვთა სიმბოლიკითა და 2) გემატრიით (სახელის პოვნა იმ ასოების რიცხობრივი ჯამის მიხედვით, რომელთაც გამოსაკვლევი რიცხვი იძლევა).

რიცხვ 666-ის სიმბოლიკა

ძველი სემიტური კულტურები, მათ შორის ებრაელებიც, ფართოდ იყენებდნენ რიცხვებს სიმბოლური დანიშნულებით. ამგვარი გამოყენების მაგალითი გვხვდება წმიდა წერილშიც. ამასთან თვით რიცხვი არ მიიჩნევა წმიდად ან მისტიკურად. რიცხვთან ბიბლიური მიმართება არსებითად განსხვავდება ძველი მითოლოგიის ან ფილოსოფიის მიდგომისგან, სადაც რიცხვს ობიექტთან კავშირის გარეშეც შეიძლებოდა ჰქონოდა მნიშვნელობა.

რიცხვთან (როგორც სიმბოლოსთან) ქრისტეანული მიმართება რომ გავიგოთ, უპირველეს ყოვლისა საჭიროა გამოვარკვიოთ თვით სიმბოლოს ბუნება და მნიშვნელობა. სიტყვა სიმბოლო მომდინარეობს ბერძნულიდან და ნიშნავს "შეერთებას, შერწყმას, შედარებას, შეხვედრას, მიერთებას" და ა. შ. ძველ ბერძნებში "სიმბოლოდ" იწოდებოდა ერთი ფირფიტის ნამტვრევები, რომლებიც უერთდებოდნენ ერთმანეთს ნამტვრევის მონახაზის მიხედვით. ამ მონაკვეთთა შეერთებით, ბერძნები ცნობდნენ ერთმანეთს, ადასტურებდნენ მემკვიდრეობითი მეგობრობის კავშირს და სხვა. როგორც ალექსანდრე შმემანი წერს, უბრალო გამოსახულების ან ნიშნისგან განსხვავებით, სიმბოლოში არის ორი რეალობა - ემპირიული, ანუ "ხილული" და სულიერი, რომლებიც შეერთებულნი არიან არა ლოგიკურად ("ეს" ნიშნავს "ამას"), არა ანალოგიურად ("ეს" გამოხატავს "ამას") და არა მიზეზობრივ-შედეგობრივად ("ეს" არის "ამის" მიზეზი), არამედ ეპიფანიურად: ერთი რეალობა ავლენს მეორეს.

სიმბოლო განსხვავდება ნიშნისგან, და ეს ორი ცნება არ შეიძლება სინონიმებად განვიხილოთ. რიცხვები ასრულებენ ნიშნების ფუნქციას, როდესაც გამოიყენებიან არა საკრალური თვალსაზრისით, არამედ თავიანთი პირდაპირი დანიშნულებით - ნუმერაციისთვის, ჩამოთსათვლელად და ა. შ. მოვიტანთ ერთი და იმავე რიცხვის სიმბოლოდ და ნიშნად გამოყენების ყველასთვის კარგად ცნობილ მაგალითს. როდესაც ჩვენ ვევედრებით ღმერთს როგორც სამებას, რიცხვ სამს ვიყენებთ როგორც სიმბოლოს, რომელიც ღმრთის საიდუმლოსთან გვაზიარებს. მაგრამ იმავე რიცხვი (ანუ სამი) შეგვიძლია გამოვიყენოთ სახლის ან ფურცლის გვერდის დასანომრად, ან კიდევ ნივთის ღირებულების აღსანიშნად, კუპიურის ნომინალის მისათითებლად და ა. შ.

რიცხვი ექვსას სამოცდა ექვსი გამოსახულია წერილში როგორც სიმბოლო, რომლის მიხედვითაც "ვისაც ყური აქვს სმენად" შეიტყობს ანტიქრისტეს მოსვლას. იგივე სიმბოლო შეიძლება გამოყენებულ იქნას ყოველდღიურ ცხოვრებაში როგორც ნიშანი, როდესაც ის აღნიშნავს, მაგალითად, წიგნის გვერდს, ან საერთოდ რიგით ნომერს და კიდევ რაღაცის რაოდენობას. ამ შემთხვევაში რიცხვ 666-ს არავითარი სიმბოლური დანიშნულება არ გააჩნია.

როგორც პროფ. მ. ივანოვის მითითებით რიცხვი რომ სიმბოლო იყოს, რამოდენიმე პირობას უნდა აკმაყოფილებდეს:

1) უნდა არსებობდეს სიმბოლიზირებადი რეალობა;

2) თვით სიმბოლო შექმნილი უნდა იყოს ან არჩეული ამა თუ იმ კულტურაში არსებული განსაზღვრული ტრადიციების დაცვით.

3) ადამიანს უნდა გააჩნდეს სურვილი და მზადყოფნა გამოიყენოს სიმბოლო სიმბოლიზირებად რეალობასთან დასაკავშირებლად.

666-ის შემთხვევაში ჩვენ სახეზე გვაქვს მეორე პირობა. აპოკალიფსისი ამ რიცხვს წარმოგვიდგენს როგორც სიმბოლოს. ამავე დროს, აპოკალიფსისის თანახმად, "მხეცის რიცხვი" გამოყენებული იქნება მაშინ, როდესაც ანტიქრისტე მთელს მსოფლიოში თავის ძალაუფლებას დაამყარებს. ამ სიმბოლოს მოქმედების ჩარჩოების თვითნებური გაფართოება დაუშვებელია. ანტიქრისტეს მოსვლამდე და მისი "ბეჭდების" წარმოდგენამდე 666 არ მოქმედებს როგორც სიმბოლო, რადგან მისი ამოქმედების რეალობა (ანუ ანტიქრისტე), რომელსაც უნდა შეუერთდეს ეს სიმბოლო, ჯერ არ მოსულა.

ასეთივე შეუსაბამობა გამოდის მესამე პირობასთან დაკავშირებითაც. სადმე აპოკალიფსური რიცხვი თუ შეგვხვდება, აუცილებელია გამოვარკვიოთ, რა მიზნით გამოიყენება ის მოცემულ კონტექსტში. ეს რიცხვი შტრიხ-კოდებში ან საიდენტიფიკაციო ნომრებში რომც არსებობდეს, შესაძლოა ჯერ არც წარმოდგენდეს სიმბოლოს, რადგან გამოიყენება ან პროდუქციის კოდირებისთვის, ან გადასახადების აღრიცხვისთვის და ა. შ., ანუ ეს ჯერ კიდევ უბრალო ნიშანი იქნებოდა. რიცხვი 666 მხოლოდ იმ შემთხვევაში გახდება სიმბოლო, თუკი ადამიანი ამგვარ კოდს მიიღებს იმ მიზნით, რათა შეგნებულად განუდგეს ქრისტეს და შეუდგეს ანტიქრისტეს მსახურებას. მაგრამ, თუ ადამიანი ინდივიდუალურ ნომერს ღებულობს იმ მიზნით, რათა მიიღოს დოკუმენტი (მოცემულ შემთხვევაში რიცხვი უბრალო ნიშანია), შეუძლებელია ვამტკიცოთ, რომ ამგვარ დოკუმენტს შეუძლია დამღუპველი ზემოქმედება მოახდინოს მის მფლობელზე. თუ ვინმეს თავისთავად ეშინია რიცხვის, ეს მოცემული პიროვნების ცრურწმენაზე მიანიშნებს, რადგან ის თვლის, რომ რიცხვს თავისთავად გააჩნია ბოროტი ძალა, რომელიც თავისთავადვე, უპირობოდ მოქმედებს. ამგვარი შეხედულება საფუძველშივე ეწინააღმდეგება ქრისტეანულ მსოფლმხედველობას. 

მეფე სოლომონს ყოველწლიური გადასახადის სახით "ექვსას სამოცდაექვსი ქანქარი ოქრო შემოსდიოდა ყოველწლიურად" (3 მეფ. 10:14; 2 პარ. 9:13). ბოლო ორ შემთხვევაში მსგავსება "მხეცის რიცხვთან" მხოლოდ გარეგანია და შემთხვევითი. შეუძლებელია რაიმე შესატყვისობა ვიპოვოთ ადონირამის ძეთა და ანტიქრისტეს შორის; ასევე არაფერი აკავშირებს ოქროს წონას "მხეცის სახელთან". ოქროში შეიძლება დავინახოთ მინიშნება მიწიერ სიმდიდრეზე და დამორჩილებული ერებისგან გადასახადების აკრეფაზე. ამ უკანასკნელ შემთხვევაში იუდეველებისთვის 666 შეიძლება იყოს მიწიერი კეთილდღეობისა და ბიზნეს საქმიანობაში წარმატების სიმბოლო. სავარაუდოდ სწორედ ასეთი მოტივების გამო გამოიყენება ეს რიცხვი ასე ხშირად ყოველდღიურ ცხოვრებაში (ანუ, შესაძლოა, ის სულაც არ უკავშირდებოდეს ანტიქრისტეს - რედ.). 

წმიდა წერილში რიცხვი შვიდი გამოიყენება სისრულის, სრულყოფილებისა და სიწმიდის სიმბოლოდ: "აკურთხა ღმერთმა მეშვიდე დღე და წმიდაჰყო იგი, რადგან ამ დღეს დაისვენა ღმერთმა ყოველი საქმისგან, რასაც ქმნიდა ღმერთი და აკეთებდა" (დაბ. 2:3); ნოემ კიდობანში აიყვანა ყოველი წმიდა ცხოველის შვიდი წყვილი (დაბ. 7:2); ისრაელის ერი პატივს მიაგებდა ყოველ მეშვიდე დღეს (შაბათს) და მეშვიდე წელს, ორმოცდამეათე დღეს პასექის შემდეგ და ყოველ 50-ე წელს (შვიდი გამრავლებული შვიდზე იძლევა 50-ს ერთის გამოკლებით); აპოკალიფსისში მოხსენიებულია შვიდი ეკლესია, ამდენივე სული, ვარსკვლავი, ბეჭედი, საყვირის დაცემა, თასების გადმოღვრა, წყლულებანი, ანგელოზები, რომლებიც თასებს ღვრიან და ა. შ.

ქრისტეში კაცობრიობას მოევლინა ღმრთაების სისრულე. ხოლო ანტიქრისტე, რომელიც ქრისტეს მიმბაძველი იქნება, ყოველმხრივ შეეცდება მისდამი დამსგავსებას, თუმცა სინამდვილეში გამოავლენს დაუსრულებლობას, არასრულყოფილებას, ბოროტებას. ამ არასრულყოფილების სიმბოლოდ, რომელსაც სურს მიემსგავსოს სრულყოფილებას, არის სწორედ გამოყენებული რიცხვი ექვსი - რომელიც მაქსიმალურად მიისწრაფვის (უახლოვდება) შვიდს, სრულყოფილების სიმბოლოს, მაგრამ ამ სანუკვარ მიზანს ვერ აღწევს. ანტიქრისტეში არასრულყოფილება უკიდურესად გაძლიერებულია, რადგან მისი სახელის რიცხვია არა მხოლოდ ექვსი, არამედ ექვსას სამოცდა ექვსი.

მოსეს სჯული ექვსი დღე მუშაობას განაწესებდა, მეშვიდეს კი უფალს უძღვნიდა: "გახსოვდეს შაბათი დღე, რომ წმიდა ჰყო იგი. ექვს დღეს იმუშავე, და აკეთე შენი საქმეები; მეშვიდე დღე კი უფლის, შენი ღვთის შაბათია. არა საქმე არ გააკეთოთ, არც შენ, არც შენმა ვაჟმა, არც შენმა ასულმა, არც შენმა ყმამ, არც შენმა მხევალმა, არც შენმა პირუტყვმა, არც შენმა მდგმურმა, სახლში რომ გყავს" (გამ. 20:8-11). ამ კონტექსტში რიცხვები ექვსი და შვიდი ადამიანურისა და ღმრთაებრივის დაპირისპირებულობას ავლენენ.

არქიეპისკოპოს ანდრია კესარიელის თქმით, რიცხვი ექვსი ნიშნავს "ცოდვის დაბეჯითებით კეთებას ექვს დღეში გაჩენილი ქმნილების ბოროტი გამოყენებით".

რიცხვ 666-ის გემატრია

"მხეცის რიცხვის" განმარტების მეორე მეთოდი ეფუძნება გემატრიას (დამახიჯებული ბერძნული სიტყვა "გეომეტრიიდან"). ეს არის სახელის ან წოდების გადმოცემა რიცხვის მეშვეობით, რომელიც იმ ასოთა რიცხობრივი შესაბამისობის ტოლია, რომლისგანაც ეს სიტყვა შედგება. მეტად სავარაუდოა, რომ სწორედ ამ თვალსაზრისით გამოიყენება "მხეცის რიცხვი" აპოკალიფსისში, თუმცა წმიდა წერილში გემატრია საკმაოდ იშვიათად გვხვდება. ერთ ერთ ასეთ იშვიათ მაგალითად შეიძლება დავიმოწმოთ დავითის სახელის გემატრია (რიცხვი 14) მათეს სახარებაში (მათე 1:17)).

ისტორიის განმავლობაში მრავალჯერ ყოფილა მცდელობა გაეშიფრათ 666-ის მიღმა დაფარული სახელი. წმ. ირინეოს ლიონელს მოჰყავს სახელები: ევანთასი, ლათინელი, ტიტანუსი; წმ. ვიქტორინეს - ანთიმოსი; ლათინურიდან კი - დიკლუქსი; არქიეპ. ანდრია კესარიელს ისეთი კერძო სახელები, როგორებიცაა - ლამპეტისი, ბენედიქტე; ასევე საზოგადო სახელები, კერძოდ: "ბოროტი ბელადი", "ძველი მოშურნე", "უსამართლო კრავი". დროთა განმავლობაში განმარტების ამგვარი მეთოდი ძლიერ პოპულარული გახდა. ედინოვერცელ (ძველმართლმადიდებლური მიმართულება - რედ.) იოანე მალიშევს, სლავური ალფავიტის გამოყენებით მითითებული აქვს ანტიქრისტეს ორასზე მეტი სავარაუდო სახელწოდება. ხოლო პროტესტანტები "მხეცის რიცხვს" ხედავენ რომის პაპის ტიარში (თავსაბურავი):VICARIUS FILII DEI. ამ წარწერის გემატრია ზუსტად 666-ს შეადგენს.

გემატრიული განმარტების მეთოდი უფრო მიღებულია ბერძნულის ებრაული ტრანსლიტერაციით. ამგვარი მეთოდით ტიტულებიდან "კეისარი ნერონი", რომელიც ებრაული ასოებით არის ჩაწერილი, შეადგენს 666-ს: კოფი=100; სამეხი=60; რეში=200, ნუნი=50; რეში=200, ვავი=6; ნუნი=50 (ებრაული ანბანის სახელწოდებანი - რედ.). აპოკალიფსისის 13-ე და 17-ე თავებში აღწერილ გადმოცემას პარალელი გააჩნია ადრინდელ საუკუნეთა პოპულარულ ლეგენდაში ნერონის მკვდრეთით აღდგომის შესახებ. თავიანთ წიგნებში ნერონს მხეცს უწოდებდნენ სიბილა და ფილოსტრატე. 

და ბოლოს, ადრე ვახსენეთ იმის შესახებ, რომ აპოკალიფსისის ზოგიერთ ხელნაწერში 666-ის ნაცვლად გვაქვს 616. ასეთ წაკითხვას მხარს უჭერს ეფრემის ცნობილი კოდექსი (V ს.); ამის შესახებ მოწმობს წმ. ირინეოსიც. რიცხვი 616 - ეს არც გადამწერის შეცდომაა და არც შემთხვევითობა. ებრაული ასოებით, ნერონის სახელის ტრანსლიტერაციით, - ოღონდ არა ებრაულიდან (Neron), არამედ ლათინურიდან (Nero), - საიდანაც ამოვარდნილია რიცხვ 50-ის შესატყვისი ბოლო ასო "ნუნ", ვღებულობთ 616-ს. ნერონზე, როგორც ანტიქრისტეს წინასახეზე უთითებდა წმ. იოანე ოქროპირიც.

კიდევ ერთ სახელწოდებაზე ლაპარაკობს დეკანოზი ბორის მოლჩანოვი (Православний вісник №8, 1991. Сс. 47–55.). ებრაული სიტყვათწყობის ha-melek le-ishrael ("მეფე ისრაელისა") რიცხობრივი მნიშვნელობა შეადგენს 666-ს. ავტორის აზრით, იოანემ ეს საახელი პირდაპირ არ დაწერა იკონომიის გათვალისწინებით, რათა იუდეველებს ზურგი არ ექციათ სახარებისეული ქადაგებისთვის. ქრისტეს უარმყოფელი იუდეველები დღესაც ელოდებიან მესიას. და ის მმართველი, რომელიც თავს მესიად გამოაცხადებს, სინამდვილეში იქნება ანტიქრისტე.

აუცილებლად უნდა ითქვას, რომ ყველა მსგავსი განმარტება ასე თუ ისე, მაინც ჰიპოთეტიკურია ⇒.  წმ. ირინეოს ლიონელი შენიშნავს, რომ "თუმც ცნობილია ანტიქრისტეს სახელის რიცხვი, ნაჩქარევად არაფრის მტკიცება შეგვიძლია, რადგან მრავალ სახელს შეიძლება ის მივუყენოთ.  ამიტომაც უფრო მისაღები და უსაფრთხო იქნება წინასწარმეტყველების აღსრულებას დაველოდოთ, ვიდრე რაღაც სახელები ვივარაუდოთ და ვიწინასწარმეტყველოთ, რამეთუ მრავალი სახელი შეესატყვისება ამ რიცხვს და საკითხი მაინც გადაუჭრელი დარჩება" (Против ересей, V, 30). "მხეცის რიცხვის" რომელიმე განმარტებისადმი განსაკუთრებული და მიკერძოებული მიმხრობა არაჯანსაღი აზროვნების მიმანიშნებელია. "ჩვეულებისამებრ, ვისაც "მორწმუნეთაგან" ფილოსოფიური და დიალექტიკური აზროვნება არ ძალუძს, დაკავებულია "აპოკალიფსისის განმარტებით", რადგან ოცნება ყოველთვის უფრო ადვილი იყო, ვიდრე აზროვნება", - აღშფოთებული წერდა ა. ლოსევი ("Диалектика мифа"). ამიტომაც, მივუთითეთ რა გზები და საზღვრები აპოკალიპტური სიმბოლიკის შესამეცნებლად, ამითვე შემოვიფარგლებით და გადავალთ იმ პირობათა განხილვაზე, რომლის დროსაც შეიძლება იქნეს მიღებული ანტიქრისტეს "ბეჭედი".

ანდრია კესარიელის ⇒ (+563 წ.) მიერ შესრულებული ეგზეგეტიკური თხზულება, რომელშიც განმარტებულია იოანე ღვთისმეტყველის და მახარებლის – ახალი აღთქმის ბოლო წიგნი - „გამოცხადება“, რომლის სათაური ანდრიას შრომაში არის განმარტებაჲიოანე მახარებლის ხილვისაჲ, ანონიმი ეპისკოპოსის თხოვნით - „სთხოვა სხუამან ეპისკოპოსმან და ამან მიუწერა ესე მისა“. ეს თხზულება სხვადასხვა კოლექციის დაახლ. 25 ქართულ ხელნაწერში გვხვდება, რომელთაგან უძველესია A397, X-X სს., 43r-110v. თხზულება ბერძნული ენიდან ქართულად თარგმნა ეფთვიმე მთაწმიდელმა (+1028 წ.).

А. Осипов -- крупнейший в мире православный богослов современности, последователь традиции Игнатия (Брянчанинова) и древних отцов Церкви.

"აპოკალიფსი" ანდრია კესარიელის განმარტება.
 ლექციას კითხულობს აკადემიკოსი ალექსი ოსიპოვი
 ( ამონარიდი )

                                                                            ლექციის სრული ვერსია

ლექცია 2 )

ლექცია 3 )

Please Share it! :)