вторник, 21 мая 2013 г.

ჰომოსექსუალიზმი და ფსიქიატრია





ჰომოსექსუალობა — "რომანტიკული" და სექსუალური ლტოლვა ან ქცევა ერთი სქესის წევრებს შორის. როგორც სექსუალური ორიენტაცია, ჰომოსექსუალობა აღნიშნავს „სექსუალური, სასიყვარულო ან რომანტიკული ლტოლვის ხანგრძლივ ნიმუშს ან ხასიათს“ უმთავრესად ან ექსკლუზიურად იმავე სქესის ხალხის მიმართ; „აგრეთვე აღნიშნავს ინდივიდის პიროვნულ გრძნობას ან იდენტობას.“


ჰომოსექსუალობა სექსუალური ორიენტაციის სამ ძირითად კატეგორიიდან ერთ-ერთია ბისექსუალობასა და ჰეტეროსექსუალობასთან ერთად ჰეტერო-ჰომოსექსუალურ კონტინუუმში.  ბიჰევიორისტ და სოციალურ მეცნიერებათა, აგრეთვე ჯანმრთელობისა და მენტალური ჯანმრთელობის პროფესიების კონსესუსი არის, რომ ჰომოსექსუალობა ადამიანის სექსუალური ორიენტაციის ნორმალური და პოზიტიური სახეობაა, თუმცა  ზოგი ფსიქოლოგიური საზოგადოება, მაგალითად ჰომოსექსუალობის კვლევისა და თერაპიის ეროვნული საზოგადოება National Association for Research and Therapy of Homosexuality  (NARTH),  ასწავლიან, რომ ჰომოსექსუალობა არის არაფუნქციონირებადი ქცევა.

ეს არატიპიური სექსუალური ქცევა გულისხმობს სუბიექტის მიერ (როგორც ქალის ასევე მამაკაცის) სექსუალური მოთხოვნილებების დაკმაყოფილებას იმავე სქესის პირთან. განარჩევენ ჰომოსექსუალიზმის შემდეგ სახეებს: პედარასტია (ანალური ჰომოსექსუალური კოიტუსი), ეფებოფილია (სექსუალური კონტაქტი ზრდასრულ მამაკაცსა და მოზარდს ბიჭს შორის), ლესბოსური სიყვარული (მდედრობითი სქესის ჰომოსექსუალიზმი), კოროფილია (სექსუალური კონტაქტი ზრდასრულ ქალსა და მოზარდ გოგონას შორის).

მკვლევართა უმრავლესობის აზრით, ჰომოსექსუალიზმი მოიცავს მთელი კაცობრიობის 1-5%-ს, ხოლო სხვა მონაცემებით კი იგი ვრცელდება მამაკაცთა რაოდენობის 6%-ზე და ქალთა რაოდენობის 3%-ზე მთელი პლანეტის მასშტაბით.

თუმცა ამ საკითხთან მიმართებაში, სხვადასხა მკვლევარის აზრი მნიშვნელოვნად განსხვავდება ერთმანეთისგან, ხოლო მათ მიერ წარმოდგენილი მონაცემები მერყეობს მთელი პოპულაციის 1%-37%-მდე. ჩვენმა გამოკვლევემა დაამტკიცეს, ჰომოსექსუალიზმის ფაქტი ალკოჰოლიკების 1,6%, ნარკომანების 1,3% და მათი პარტნიორების 10%-ში. საკონტროლო ჯგუფში ამ მაჩვენებელმა შეადგინა 5%.



ჰომოსექსუალიზმის წარმოშობის მრავალ ჰიპოთეზასა და თეორიას შორის ყველაზე მეტად გავრცელებულია შემდეგი:

■ გარემო პირობები (ოჯახური - დედობრივი ჰიპერმზრუნველობა, ნეგატიურად აღქმული მამები, ძმებთან კონტაქტის უარყოფითი გამოცდილება და დებთან კი დადებითი, მამაკაცის სიშიშვლის აღქმა და ადაპტაცია, მსგავსი უუნარობა ქალის სიშიშვლის მიმართ და ა.შ. პროფესიულ-არტისტული გარემო; „ცხოვრების სტილი“-ბოშათა ბანაკი);
■ სიტუაციური პირობები და სწავლება (ჰომოსექსუალური ცდუნება, ჰომოსექსუალური კონტაქტები თანატოლებთან, შემთხვევითი და ტრანზიტორული ჰომოსექსუალური კონტაქტების შედეგები);
■ შემცვლელი გარემო პირობები (მაგ. ჰომოსექსუალური კონტაქტები მამაკაცთა იზოლირებულ კოლექტივებში, როგორიცაა თავისუფლების აღკვეთის ადგილებში, ინტერნატებში, სამხედრო ნაწილებში და სამხედრო სასწავლო დაწესებულებებში და ა.შ.);
■ ფანტაზიური წინაპირობა (მაგ. პორნოგრაფიის ზეგავლენით ან მასტურბაცია ჰომოსექსუალური ხასიათის ფანტაზიებით);

■ პიროვნული წინაპირობა (მაგ. სექსუალური წარუმატებლობის შიში, სირთულეები საკუთარ სქესობრივ როლს და იდენტიფიკაციაში, პიროვნების ნარცისიზმი, საპირსპირო სქესთან კონტაქტის დამყარების სირთულეები, სექსუალური „გაქცევა“ საპირსპირო სქესთან სექსუალური კონტაქტის დამყარების წარუმატებლობისას და ა.შ.)

■ ბიოლოგიური წინაპირობა (გენეტიკური, კონსტიტუციური, თავის ტვინის ორგანული დაზიანება, ნეიროენდოკრინული, ენდოკრინული, პრენატალური, ანთროპოლოგიური, ფილოგენეტიკური-ემბრიონალური).

ფროიდი, პიროვნების ამა თუ იმ მიზეზის ჰეტერო ან ჰომოსექსუალური ორიენტაციებს უკავშირებს, თითქოსდა, ადამიანში აპრიორულად დამახასიათებელ ბისექსუალურ მიდრეკილებას.



ჰატერერი ჰომოსექსუალურობის გენეზისი განიხილავს, როგორც მრავალფაქტორულს, ხაზს უსვამს რა ჰომოსექსუალური მოთხოვნილებების გამოვლენის დიაგნოსტიკურ მნიშვნელობას, რაც შეიძლება დაფარული იყოს და გამოხატულებას ჰპოვებდეს ეროტიული სიზმრებისა და ფანტაზიების სპექტრში. ავტორთა ნაწილი ფიქრობს, რომ ჰომოსექსუალიზმს საფუძვლად უდევს სპეციფიკური სექსუალური ნევროზი.

ჰომოსექსუალიზმის მიმართ საზოგადოების დამოკიდებულების გარკვევის მიზნით, 76 კულტურის გამოკვლევის შედეგად, დადგინდა რომ კულტურათა 67%-ში ჰომოსექსუალიზმი მიჩნეოდა ნორმალურ მოვლენად, და მისდამი დამოკიდებულება იყო, როგორც ჩვეულებრივად განვითარებადი ფაქტის მიმართ, ხოლო 28%-ი არ აღიარებს ჰომოსექსუალიზმს, „არ შეხვედრიათ ასეთი“, ან გამოხატული ყოფილა სპორადული შემთხვევების სახით. ჰატერერის აზრით, აშშ-ში მილიონობით მამაკაცს აქვს ჰომოსექსუალური ოცნებები და ფანტაზიები, ხოლო 2,5 მილიონზე მეტს ჰომოსექსუალური გამოცდილებაც აქვს. ზოგიერთ მონაცემებზე დაყრდნობით, ასეთი გამოცდილება აქვს ქალების 19%-ს. უფრო მეტიც, ზოგიერთი მკვლევარი ფიქრობს, რომ ჰომოსექსუალური მოთხოვნილებები და კონტაქტები უფრო მდედრობის სქესში არის გავრცელებული ვიდრე მამრობითში.



ფსიქოანალიზის მიმდევართა უმრავლესობა, მამაკაცებში ჰომოსექსუალიზმის წარმოშობას უკავშირებს ოიდიპოსის კომპლექსს, ხოლო ქალებში - ელექტრას კომპლექსს. სხვა ფსიქოანალიტიკოსთა აზრით, ჰომოსექსუალიზმი სათავეს იღებს სისხლაღრევის ქვეცნობიერი ტენდეციებიდან მამასთან ან ძმასთან მიმართებაში და წარმოადგენს ინცესტური მოთხოვნილებების გამოვლენის შემცვლელ ფორმას.

ბიედერი ჰომოსექსუალიზმის გამომწვევ მიზეზს ხედავს ფსიქოპათოლოგიაში მშობელთან და ბავშვთან მიმართებაში. ოჯახურ გარემოს ჰომოსექსუალიზმის მიზეზად ასევე ითვალისწინებს ფორესტი, რომელიც ფიქრობს, რომ მაგალითად, ოჯახში დედის დომინირება იწვევს მიდრეკილებას, გოგონების როგორც ჰომოსექსუალიზმისკენ, ასევე აგრესიის და დომინირებისკენ. მსგავს ურთიერთკავშირს ჰომოსექსუალურ ორიენტაციასა და ოჯახური კავშირების დარღვევას შორის აღნიშნავენ ასევე სხვა ავტორებიც, რომლებიც ფიქრობენ, რომ ასეთ შემთხვევებში იბადება შიში ჰეტეროსექსუალური ქცევის მიმართ, რომელიც ქრება ჰომოსექსუალურ კავშირებში.



სოკოლიკი და შოსტაკი, ჰომოსექსუალური ქცევის წარმოშობის ფსიქოანალიტიკური კონცეფციის განხილვისას, წერენ, რომ ემოციურად ჰომოსექსუალური პარტნიორი ამბივალენტურია, ხოლო მასთან კავშირს ახასიათებს მკვეთრად გამოხატული სადო-მაზოხისტური შტრიხები. ამასთან, ქვეცნობიერად პარტნიორად აღქმულია ერთ-0ერთი მშობელთანაგანი ან მათთან ურთიერთობა თითქოს ამეორებს მშობლისა და შვილის ურთიერთობას, ხოლო სხვა შემთხვევაში ხდება პარტიორთან საკუთარი პიროვნების აუტოიდენტიფიკაცია, რომელიც თითქოს აგრძელებს დაუსრულებელ აუტოიდენტიფიკაციას მამის ან დედის პიროვნებასთან.
წყარო - www.med.ge ⇒⇒
ბიოლოგიური თეორიები
ბევრი ჰომოსექსუალი ამტკიცებს, რომ სექსუალურ ორიენტაციას ბიოლოგიური მექანიზმები განსაზღვრავენ, რომლებზეც ჰომოსექსუალები ვერ ზემოქმედებენ. ამ მტკიცების შესამოწმებლად სხვადასხვა სახის კვლევა ჩატარდა.
გენეტიკური ფაქტორები
1952 წელს კალმანმა (Kallman, 1952) გამოაქვეყნა მონაცემები, რომლებიც ჰომოსექსუალობის გენეტიკურ ბუნებას ადასტურებდნენ. მან მონო და ჰეტეროზიგოტურ ტყუპთა ჯგუფები შეისწავლა. ტყუპთაგან ერთ-ერთი ჰომოსექსუალი იყო. კალმანის მსჯელობათა არსი შემდეგ მოსაზრებამდე მიდიოდა: ტყუპები როგორც დაბადებამდე, ასევე დაბადების შემდეგ სრულიად ერთნაირ პირობებში იმყოფებიან. ამდენად, ჰომოსექსუალობის გენეტიკური ფაქტორის როლი იმაში ვლინდება, რომ მონოზიგოტურ ტყუპებში ორივე ტყუპის ჰომოსექსუალობის სიხშირე უფრო მაღალი უნდა იყოს, ვიდრე ერთი ტყუპის ჰომოსექსუალობა ან მეორე ტყუპის ჰეტეროსექსუალობა. ხოლო ჰეტეროზიგოტულ ტყუპებში ამ შესაბამობის ხარისხი უფრო დაბალია, რადგან ეს ტყუპები გენეტიკურად განსხვავდებიან. კალმანის მონაცემებით, მამაკაცთა ჰომოსექსუალობის ნიშნით მონოზიგოტური ტყუპები 100%-იან შესაბამისობას აჩვენებენ. ჰეტეროზიგოტური ტყუპებისთვის კი ეს მაჩვენებელი გაცილებით დაბალი იყო და 12% შეადგინა.
მომდევნო კვლევებმა (Zuger, 1976; Heston, Shields, 1968) კალმანის კვლევის შედეგები არ დაადასტურა; ამჟამად ჰომოსექსუალობის გენეტიკური თეორია არც ისე პოპულარულია.
ჰორმონალური ფაქტორები
ბევრ მეცნიერს გამოუთქვამს ჰიპოთეზა, რომ ჰომოსექსუალობის ჩამოყალიბებაში ჰორმონალური ფაქტორები მონაწილეობენ. არსებობს მონაცემთა რამდენიმე ჯგუფი, რომლებიც ამაზე ირიბად მიუთითებენ. პირველ რიგში, ცნობილია, რომ სხვადასხვაგვარი პრენატალური ჰორმონალური ზემოქმედება ცხოველთა გარკვეულ სახეობებში მამაკაცური ან ქალური ტიპის ჰომოსექსუალურ ქცევას იწვევს (Dorner, 1968; 1976; Money, Ehrhardt, 1972; Hutchison, 1978). მეორეც, ანდროგენიტალური სინდრომით (ანდროგენის პრენატალური სიჭარბე) დაავადებულ ქალთა გამოკვლევებმა აჩვენა, რომ ასეთი ქალები უფრო მეტად არიან ლესბოსური ორიენტაციის განვითარებისკენ მიდრეკილნი (Ehrhardt, Evers, Money, 1968; Money, Schwartz, 1977).
ზრდასრულ ჰეტერო და ჰომოსექსუალების ორგანიზმში არსებული სასქესო ჰორმონების დონის შედარებისას აღმოჩნდა, რომ ჰომოსექსუალური ორიენტაციის მქონე მამაკაცებისთვის ტესტოსტერონის დაბალი შემცველობა ან ესტროგენის სიჭარბეა დამახასიათებელი. ერთ კვლევაში გამოვლინდა, რომ ლესბოსელთა ორგანიზმში ტესტოსტერონის დონე უფრო მაღალია, ვიდრე ჰეტეროსექსუალ ქალებში. სხვა მკვლევარებმა ამ შედეგების დაადასტურება ვერ მოახერხეს (Meyer-Bahlburg, 1977, 1979; Tourney, 1980).
ზემოხსენებულ ნაშრომებში ჰომოსექსუალობის ჰორმონალური ბუნების სასარგებლოდ მოყვანილი არგუმენტები მკვლევართა წრეში სერიოზული კრიტიკის საგანია და არსებული მონაცემების საფუძველზე, გარკვეულწილად, ბათილდება. მაგალითად, ზრდასრული ჰომოსექსუალის ორგანიზმში სასქესო ჰორმონების შეყვანა არანაირ გავლენას არ ახდენს მის სექსუალურ ორიენტაციაზე. მეორე მხრივ, ცხოველებზე ჩატარებული მოდელური ექსპერიმენტების შედეგების ადამიანებზე გავრცელება, შეუძლებელია. პრენატალურ პერიოდში ჰორმონების სიჭარბე-ნაკლებობასა და ჰომოსექსუალობას შორის კორელაციის შედარებით იშვიათი შემთხვევები, შესაძლებელია, უბრალოდ არტეფაქტი აღმოჩნდეს და სქესობრივ განვითარებასთან სერიოზული კავშირი არ ჰქონდეს. ხოლო ზრდასრულ ადამიანში სასქესო ჰორმონების სტატუსის შესახებ წინააღმდეგობრივი მოსაზრებები ბევრ კითხვას უპასუხოდ ტოვებს. ერთ-ერთი მთავარი კითხვაა: აქვს თუ არა ჰომოსექსუალობას ერთი მიზეზი? თუ ჰომოსექსუალობის ტიპი ბევრია ისევე, როგორც სექსუალურ ორიენტაციაზე მოქმედი ფაქტორები (Masters, Johnson, 1979).
აღსანიშნავია, რომ ისინიც კი, ვინც მთლიანად იზიარებენ ჰომოსექსუალობის ჰორმონალური წარმომავლობის კონცეფციას, მარტივ მიზეზ-შედეგობრივ კავშირებს არ ცნობენ. ეს მკვლევარები პრენატალურ პერიოდში ჰორმონების დონის თავის ტვინის იმ მიმართულებით განვითარებაზე მსჯელობენ, რომელიც ზრდასრულ ასაკში ინდივიდის ამა თუ იმ ტიპის სექსუალური ქცევისადმი მიდრეკილებას განსაზღვრავს.
ფსიქოლოგიური თეორიები

ფროიდის კონცეფცია

ფროიდი ვარაუდობდა, რომ ჰომოსექსუალობა ყოველი ადამიანის ბისექსუალობისადმი თანდაყოლილი მიდრეკილების შედეგია. ჩვეულებრივ პირობებში, ბავშვის ფსიქოსექსუალური განვითარება ჰეტეროსექსუალური გზით მიდის, მაგრამ ზოგ შემთხვევაში, მაგალითად ოიდიპოსის კომპლექსის არასწორი დაძლევის შემთხვევაში, ნორმალური განვითარება შესაძლოა “მოუმწიფებელ” სტადიაზე შეჩერდეს. ეს კი საბოლოო ჯამში, ჰომოსექსუალობასთან მიგვიყვანს. გარდა ამისა, ფროიდის აზრით, ჰომოსექსუალობისკენ ფარული ლტოლვა ყოველ ადამიანს აქვს და გარკვეული გარემოების ფონზე (მაგალითად, მამაკაცებში კასტრაციის დაუძლეველი შიშის შემთხვევაში), ჰომოსექსუალური ქცევა შესაძლოა ზრდასრულ ასაკში გამოვლინდეს.
ჰომოსექსუალობის შესახებ ფროიდის შეხედულებათა მკაფიოდ გადმოცემა რთულია, რადგან ამ თემაზე იგი შედარებით ცოტას წერდა.
მიუხედავად იმისა, რომ ფსიქოანალიზმა გაამყარა წარმოდგენა ჰომოსექსუალობაზე, როგორც ფსიქოპათოლოგიის ერთ-ერთ ფორმაზე, ფროიდი ფრიად ლოიალურად იხსენიებდა ამ სექსუალურ ორიენტაციას წერილში, რომელიც ჰომოსექსუალი შვილის დედას მისწერა:
რა თქმა უნდა, ჰომოსექსუალობა არ არის ღირსება, მაგრამ ამაში სამარცხვინოც არაფერია. ეს არ არის მანკი, არც დეგრადაციის ნიშანი. მას არ შეიძლება ავადმყოფობა ეწოდოს; ჩვენ მას სქესობრივი განვითარების ერთგვარ ვარიანტად განვიხილავთ. წარსულისა და თანამედროვეობის ბევრი პატივცემული ადამიანი ჰომოსექსუალია, მათ შორის ბევრი – გამოჩენილი (პლატონი, მიქელანჯელო, ლეონარდო და ვინჩი და სხვები). ჰომოსექსუალთა დევნა არა თუ უსამართლობა, არამედ დანაშაულია და სისასტიკე. (Historical Notes, A Letter from Freud, 1951).
ფიქრობდა თუ არა ფროიდი სინამდვილეში იმას, რასაც წერდა, თუ ის უბრალოდ, უბედურებით გულმოკლული დედის დამშვიდებას ცდილობდა, გაურკვეველია, მაგრამ ეჭვგარეშეა ის ფაქტი, რომ ფროიდის ბევრ მიმდევარს ჰომოსექსუალობასთან მიმართებაში მკვეთრად უარყოფითი პოზიცია ეკავა. (იხ. მიმოხილვები Karlen, 1971; Green, 1972; Tripp, 1975).
ბიბერის მოდელი
ვინაიდან ფროიდმა გამოთქვა აზრი, რომ ჰომოსექსუალობა მშობლებსა და შვილებს შორის არასწორი ურთიერთობის შედეგი შეიძლებოდა ყოფილიყო, ი. ბიბერმა და მისმა კოლეგებმა (Bieber et al., 1962) თავიანთი პაციენტების ოჯახური ცხოვრება გამოიკვლიეს, რომელთაგან 106 – ჰომოსექსუალი, ხოლო 100 ჰეტეროსექსუალი იყო. აღმოჩნდა, რომ ბევრ ჰომოსექსუალს მეტისმეტად ავტორიტარული დედა და უნებისყოფო მამა ჰყავდა. ჰეტეროსექსუალთა მშობლებში ამგვარი თანაფარდობა იშვიათი იყო. ბიბერმა უარყო ფროიდის ფსიქიკური ბისექსუალობის კონცეფცია და გამოთქვა აზრი, რომ ჰომოსექსუალობას საპირირსპირო სქესთან ურთიერთობის შიში წარმოშობს.
მამაკაცთა ჰომოსექსუალობის ამ სავარაუდო “მიზეზის” შემდგომმა კვლევებმა წინააღმდეგობრივი შედეგები აჩვენეს.
ბენეს მონაცემებით (Веnе, 1965), ჰომოსექსუალ მამაკაცებს მამებთან ახლო ურთიერთობა გაცილებით ნაკლებად ჰქონდათ, ვიდრე ჰეტეროსექსუალ მამაკაცებს; ჰომოსექსუალები მამებს უფრო ხშირად გამოფიტულ, უიღბლო ადამიანებად მოიხსენიებდნენ. თუმცა, დედების გადამეტებულ ავტორიტარობას არ უჩიოდნენ.
განსხვავებული აზრი აქვს გრინბლატს (Greenblatt, 1966). მისი მონაცემებით, ჰომოსექსუალი მამაკაცების მამები კეთილი და მზრუნველი ადამიანები არიან, ხოლო დედები არც ზედმეტი მზრუნველობით გამოირჩევიან და არც ძალაუფლებისმოყვარეობით; ზიგელმანი (Siegelman, 1974) მიუთითებს, რომ ოჯახური ურთიერთობების თვალსაზრისით, ფსიქოლოგიურად კარგად ადაპტირებულ ჰეტეროსექსუალთა და ჰომოსექსუალთა ჯგუფებს შორის რაიმე არსებითი განსხვავება არ არსებობს.
ბიბერის შეხედულებები არც ბელის, ვაინბერგისა და ჰამერსმიტის კაპიტალურ კვლევებში დადასტურებულა.
ამ თემისადმი მიძღვნილ მიმოხილვაში მარმორი (Marmor, 1980) წერს:
ჰომოსექსუალები ისეთ ოჯახებშიც გხვდებიან, სადაც დედა თავდაჭერილი და ცივია, ხოლო მამები ძალიან ახლოს არიან ბავშვებთან; ისეთ ოჯახებშიც, სადაც უფროს ძმებთან ურთიერთობა “არაერთმნიშვნელოვანია”; იქაც, სადაც ბავშვი დედის ან მამის ნაკლებობას განიცდიდა და სადაც მამების იდეალიზება ხდებოდა, ხოლო დედას მოსამსახურის როლი ჰქონდა მინიჭებული. და მაინც, “მიუხედავად იმისა, რომ კეთილდღეობასმოკლებულ ოჯახებში აღზრდილ ბიჭებში მაღალია ჰომოსექსუალური ორიენტაციის განვითარების ალბათობა”, ეს ყველაზე არ ვრცელდება.
ამ მიმართულებით კვლევების გაგრძელებისას, ვოლფი (Wolff, 1971) მივიდა აზრამდე, რომ მის მიერ შესწავლილი 100 ლესბოსელის ოჯახიდან ყველაზე ტიპიური ისეთი დედაა, რომელიც შვილს უარყოფს ან გულგრილია მის მიმართ და მამა, რომელიც ან განზე დგას, ან მუდმივად შინ არაა. ვოლფი დარწმუნებული იყო, რომ ლესბოსელები ის გოგონები ხდებიან, რომლებსაც დედები საკმარის ყურადღებას არ უთმობენ, სიყვარულს არ ამჟღავნებენ და ამით აიძულებენ, რომ ყოველივე ეს სხვა ქალებთან ეძიონ. მამასთან სიახლოვის არარსებობა მათ საშუალებას ართმევს მამაკაცებთან ურთიერთობა ისწავლონ. ამ დაკვირვებებს უნდა დაემატოს ის, რომ ბევრი ჰომოსექსუალი საკმაოდ უზრუნველყოფილი ოჯახიდანაა Tripp, 1975; Gagnon, 1977; Masters, Johnson, 1979). ბევრი მშობელი შვილის ჰომოსექსუალობაში საკუთარ თავს ადანაშაულებს და ცდილობს უპასუხოს კითხვას “რა გავაკეთეთ არასწორად?”, თუმცა თანამედროვე მონაცემები არ გვაძლევენ უფლებას, ცალსახად ვამტკიცოთ, რომ ჰომოსექსუალობა ყოველთვის ან ჩვეულებრივ, არასწორი აღზრდის შედეგია.
ბიჰეივიორისტული თეორიები
სოციალურ-ფსიქოლოგიურ თეორიებში ხაზგასმულია, რომ ადამიანები ჰომოსექსუალობას შესწავლის შედეგად ირჩევენ (MgGuire, Carlisle, Young, 1965; Gagnon, Simon, 1973; Masters, Johnson, 1979). ამ თვალსაზრისით, სექსუალური ორიენტაციის პროცესი ადრეულ ასაკში გარკვეული სექსუალური ქცევის შედეგად პირობითი ფსიქოლოგიური რეფლექსების გამომუშავებასა და მათ დადებითად ან უარყოფითად განმტკიცებამდე დაიყვანება. ამგვარად, ადრეულ სექსუალურ გამოცდილებას შეუძლია ადამიანს ჰომოსექსუალური ქცევისკენ უბიძგოს, თუკი თავისივე სქესის წარმომადგენელთან მას სასიამოვნო, დაკმაყოფილების მომტანი კონტაქტი ჰქონდა ან პირიქით, საპირისპირო სქესის წარმომადგენელთან კონტაქტი არასასიამოვნო, იმედის გამაცრუებელი და საშიში იყო.
სექსუალურ ფანტაზიას ასევე პირობითი რეფლექსების გამომუშავებამდე მიყვანა შეუძლია. ჰომოსექსუალურ პარტნიორთან წარმატებული კონტაქტი, შესაძლოა, სექსუალური ფანტაზიის საფუძველი გახდეს მასტრუბაციის დროს, ხოლო თუ მასტურბაციის აქტი ორგაზმით დასრულდა, ასეთი ფანტაზია დადებით განმტკიცებად იქცევა. ადამიანის სექსუალურ ორიენტაციაზე შეიძლება სხვა ფაქტორებმაც იმოქმედონ. ბოლო დროს, სულ უფრო იქცევენ ყურადღებას ბავშვები, რომლებსაც თავისი სქესისთვის არატიპური ქცევა ახასიათებთ (განაზებული ბიჭები და ცელქი გოგონები); არსებობს აზრი, რომ ეს ბაშვები ხშირად ჰომოსექსუალებად იზრდებიან. (Green, 1974; 1987; Hockenberry, Billinham 1987; Zuger, 1984, 1989).
ბიჰეივიორისტული მიდგომა საშუალებას იძლევა აიხსნას თუ რატომ ირჩევს ზოგი ჰეტეროსექსუალი ჰომოსექსუალურ ორიენტაციას ზრდასრულ ასაკში. თუ ადამიანს არასასიამოვნო ჰეტეროსექსუალური და წარმატებულ ჰომოსექსუალური გამოცდილება აქვს, შესაძლოა ის ჰომოსექსუალობისკენ გადაიხაროს. მიუხედავად იმისა, რომ ზოგი ჰეტეროსექსუალი, რომელიც ჰომოსექსუალურ ორიენტაციაზე “გადაერთო”, მთლიანად არ შეესაბამება ზემოთ მოყვანილ აღწერილობას, ეს გზა ბევრ ჰომოსექსუალს გაუვლია (Masters, Johnson, 1979). ცნობილია, რომ ზოგიერთი ქალი გაუპატიურების შემდეგ ხდება ლესბოსელი (Grandlach, 1977).
სტორმზის თეორია
ჰომოსექსუალობის წარმოშობაზე კიდევ ერთი აზრი გამოთქვა ფსიქოლოგმა მ. სტორმზმა. მისი აზრით, არსებობს ერთგვარი კავშირი სქესობრივ მომწიფებასა და მომავალში საკუთარი სქესის წარმომადგენლებთან ეროტიკული აქტივობის არჩევას შორის. სტორმზი იმ აზრს ეყრდნობა, რომ ადრეული სქესობრივი მომწიფება 12-13 წლის ასაკში იწყება, როცა ჰომოსექსუალური ექსპერიმენტები ჩვეულებრივი რამაა, ხოლო ძლიერი განწყობა ჯერ კიდევ არ არის შეძენილი. მოზარდებს, რომლებმაც ადრე მიაღწიეს სქესობრივ მომწიფებას, გარკვეული უპირატესობა აქვთ თანატოლებთან მიმართებაში, რომლებიც შედარებით ნელა მწიფდებიან. გასაგებია, რომ უფრო ძლიერი სექსუალური ლტოლვა დაკმაყოფილების მომტანი ნებისმიერი სექსუალური გამოცდილების გავლენას ამძაფრებს, მაგრამ ამ ასაკში ჰომოსექსუალური კავშირი გაცილებით უფრო მისაწვდომია, ვიდრე ჰეტეროსექსუალური. ბიოლოგიურ და ფსიქოლოგიურ ფაქტორებს შორის ურთიერთქმედება სავსებით შესაძლებელს (მაგრამ არა აბსოლუტურს) ხდის იმას, რომ ზრდასრულ ასაკში ადამიანი უპირატესობას სწორედ ჰომოსექსუალურ და არა ჰეტეროსექსუალურ ურთიერთობებს მიანიჭებს (Storms, 1981). თუმცა, სექსუალურ სიმწიფეს მიღწეულ მოზარდთა ხანგრძლივი შესწავლის შედეგები სტორმზის თეორიას არ ადასტურებენ.
დასკვნითი შენიშვნები “მიზეზების” შესახებ
როგორც უკვე ითქვა, ჰომო ან ჰეტეროსექსუალობის მიზეზების შესახებ საერთო აზრი არ არსებობს. რამდენიმე ყველაზე ცნობილ ჰიპოთეზაზე მსჯელობისას, თითქმის ყოველთვის აღვნიშნავდით, რომ არსებული მონაცემები არ არის საკმარისი და შემდგომ შემოწმებას საჭიროებს. გამორიცხული არაა, რომ ადამიანთა გარკვეულ პროცენტში ჩამოთვლილი მიზეზებიდან რომელიმე მართლაც იყოს ამ გადახრის საფუძველი. ამასთანავე, სავსებით რეალურია, რომ რამდენიმე წელიწადში მოყვანილი ჰიპოთეზებიდან ბევრი სრულიად მცდარად გამოცხადდება. მიუხედავად იმისა, რომ დღეს ჰომოსექსუალობის წარმოქმნის მთავარ მიზეზად დაბადების შემდგომ მოვლენებს მივიჩნევთ, არ უარვყოფთ პრენატალური ფაქტორების გათვალისწინების შესაძლებლობას.







მსოფლიო ჯანდაცვის ორგანიზაციამ  (WHO) 1992 წელს ცვლილებები შეიტანა დაავადებათა საერთაშორისო კლასიფიკაციაში და ჰომოსექსუალობა ამოიღო დაავადებათა სიიდან და ის შეფასებულია როგორც განსხვავებული სექსუალური ქცევა და არა დააავდება.
ამერიკის შეერთებული შტატების ფსიქიატრთა ასოციაციამ კი აღნიშნული ნაბიჯი გაცილებით ადრე, ჯერ კიდევ 1973 წელს გადადგა, კვლევების საფუძველზე შეცვალა მიდგომები და ჰომოსექსუალობა ამოიღო მენტალური დაავადებების სიიდან.
კრიტიკა 
 ჰომოსექსუალური ქცევის ნორმალურობა 1973 წელს ამერიკის ფსიქიატრიუმა ასოციაციამ ( APA -the American Psychiatric Association ) ამოიღო  როგორც სექსუალური დარღვევა APA-ს ფსიქიკური და მენტალური აშლილობების დიაგნოზისა და სტატისტიკის სახელმძღვანელოდან ( DSM-II). ეს აქტი იყო გეი აქტივისტების ძალიან დიდი გამარჯვება და მათ გააგრძელეს იმის მტკიცება, რომ ამერიკის ფსიქიატრთა ასოციაციის ეს გადაწყვეტილება იყო დაფუძნებული ''ახალ სამეცნიერო აღმოჩენებზე'' რომლებიც ადასტურებდნენ  იმას რომ ჰომოსექსუალური ქცევა იყო სავსებით ნორმალური და უნდა მიღებულიყო საზოგადოებასა და კულტურაში. 


უამრავი ფსიქიატრის მიერ გასულ ათწლეულებში დეტალურად იქნა აღწერილი,თუ რამ გამოიწვიე ამერიკის ფსიქიატრთა ასოციაციის (APA) შიგნით თუ მის გარეთ,ჰომოსექსუალობის ამოღება APA-ს «ფსიქიკური და მენტალური აშლილობების დიაგნოზისა და სტატისტიკის სახელმძღვანელოდან». დოქტორმა რონალდ ბაიერმა,  რომელიც გახლდათ პრო-ჰომოსექსუალი ფსიქიატრი, საკუთარ წიგნში «ჰომოსექსუალობა და ამერიკული ფსიქიატრია - დიაგნოზის პოლიტიკა» დეტალურად აღწერა თუ რა მოხდა სინამდვილეში. IV თავში « დიაგნოზის პოლიტიკა: ჰომოსექსუალიზმი და ამერიკის ფსიქიატრთა ასოციაცია» პროფესორი ბაიერი წერს, რომ პირველი წინააღმდეგობა ამერიკის ფსიქიატრთა ასოციაციაზე ჰომოსექსუალთა და მათი მხარდამჭერი ჯგუფების მიერ დაიწყო 1970 წელს, როდესაც ორგანიზაცია შეიკრიბა სან ფრანცისკოში. გეი აქტივისტებმა გადაწყვიტეს კონფერენციის ჩაშლა, ხელი შეუშალეს მომხსენებელთ, შეაწყვეინეს სიტყვა და მასხრად აგდება დაიწყეს იმ ფსიქიატრების, ვინც აფიქსირებდა იმ აზრს, რომ ჰომოსექსუალობა მენტალური აშლილობა იყო. 1971 წელს, გეი აქტივისტი ფრენკ კამენი აქტიურად მუშაობდა გეების განმანთავისუფლებელ ფრონტთან ერთად ამერიკის ფსიქიატრთა ასოციაციის კონვენციის წინააღმდეგ.


Ronald Bayer


Professor of Sociomedical Sciences

and:

Biography:   
Ronald Bayer, PhD, focuses his research on issues of social justice and ethical matters related to AIDS, tuberculosis, illicit drugs, and tobacco. He is an elected member of the Institute of Medicine of the U.S. National Academy of Sciences, and has served on its committees dealing with the social impact of AIDS, tuberculosis elimination, vaccine safety, smallpox vaccination and the Ryan White Care Act. Dr. Bayer has been a consultant to the World Health Organization on ethical issues related to public health surveillance, HIV and tuberculosis. His articles have appeared in the New England Journal of Medicine, the Journal of the American Medical Association, The Lancet, the American Journal of Public Health, and The Milbank Quarterly.








 
ფრენკ კამენი ტრაფარეტით ხელში

1971 წელის კონფერენციაზე კამენმა ხელში ჩაიგდო მიკროფონი და ხმამაღლა იყვირა ‘’ფსიქიატრია არის ჩვენი მტერი. თქვენ აწარმოებთ სასტიკ ომს ჩევნს წინააღმდეგ და ჩვენს გასანადგურებლად. თქვენ შეგიძლიათ ეს მიიღოთ როგორც დეკლარაცია თქვენ წინააღმდეგ’’. გეი აქტივისტები ახდენდნენ ზეწოლას ყველაზე, ვინც კი ამტკიცებდა რომ ჰომოსექსუალებს ესაჭიროებოდათ მკურნალობა.

ფრენკ კამენმა იპოვა  თანამოაზრეები ფსიქიატრთა ასოციაციის შიგნით მაგალითად კენტ რობინსონი  რომელიც დაეხმარა მათ ისეთი მოთხოვნების წამოყენებაში როგორიც იყო ჰომოსექსუალობის ამოღება ფსიქიკური და მეტნალური აშლილობების დიაგნოზისა სტატისტიკიდან. 1972 წლის კონფერენციაზე ჰომოსექსუალმა აქტივისტებმა მოაწყვეს ჩვენება სათაურით « გეი, ამაყი და ჯანმრთელი ». შემდგომში კამენი დაუშვეს ფსიქიატრთა ჯგუფში, რომლებიც განიხილავდნენ ჰომოსექსუალობას.


ამერიკის ფსიქიატრთა ასოციაციის 1973 წლის კონფერენციამდე რამდენიმე ფსიქიატრმა სცადა ორგანიზება გეი აქტივისტთა ძალისხმევის წინააღმდეგ რომელნიც ითხოვდნენ ჰომოსექსუალობის ამოღებას ამერიკის ფსიქიატრთა ასოციაციის დიაგნოზისა და სტატისტიკის სახელმძღვანელოდან. ამ საქმეს ხელმძღვანელობდნენ პროფეროსები ირვინგ ბიბერი და ჩარლზ სოკარაიდესი,  მათ შექმნეს სპეციალური კომიტეტი გეი აქტივისტების გადაწყვეტილების საპირისპიროდ, რომლებიც ცდილობდნენ ამოეღოთ ჰომოსექსუალობა APA-ს კლასიფიკაციიდან. APA-ს სიაში ჰომოსექსუალიზმი,როგორც არაბუნებრივი ქცევა იყო 302-ე სექციაში - ''სექსუალური გადახრები'', პირველ განყოფილებაში. მრავალი პოლიტიკური მოქმედებისა და ზეწოლის შემდეგ, 1973 წელს APA-ს კომიტეტი შეიკრიბა დახურულ კარს მიღმა და მისცა ხმა ჰომოსექსუალისმის APA-ს ფსიქიკური და მენტალური აშლილობების დიაგნოზისა და სტატისტიკის სახელმძღვანელოდან ამოღებას  
ოპონენტებს მისცეს მხოლოდ 15 წუთი გაეპროტესტებინათ ეს გადაწყვეტილება, აცხადებს პროფესორი ჯერფრი სატინოვერი საკუთარ სახელმძღვანელოში «ჰომოსექსუალიზმი და სიმართლის პოლიტიკა»  სატინოვერი წერს რომ, გადაწყვეტილების მიღების შემდეგ უნდა ყოფილიყო კენჭისყრა რომელშიც მონაწილეობა უნდა მიეღო ამერიკის ფსიქიატრთა ასოციაციის ყველა წევრს. გეი აქტივისტებმა კი ყოველგვარი მეთოდი გამოიყენეს ასოციაციის წევრების დასაშინებლად და გადასაბირებლად, მათ შორის ფინანსებიც. პროფესორი სანიტოვარი ადასტურებს გეი ორგანიზაციების აქტიურ მონაწილეობას ამ საქმეში.


პროფესორი ჩარლზ სოკარაიდესს  აქვს ზუსტი ჩანაწერი იმის შესახებ თუ როგორც აიძულებდნენ გეი აქტივისტები APA -ს წევრებს ასოციაციის გარეთ თუ შიგნით ჰომოსექსუალიზმის მენტალური დარღვევების სიიდან ამოსაღებად. მისივე განმარტებითვე, ეს გაკეთდა ყოველგვარი სამეცნიერო მტკიცებულების გარეშე რომელიც დაამოწმებდა რომ ჰომოსექსუალობა არაა სწორი სექსუალური ცხოვრების წესის დარღვევა. პროფესორი სოკარიდესი, საკუთარ ნაშრომში «სექსუალური პოლიტიკა და სამეცნიერი ლოგიკა : ჰომოსექსუალური საკითხები » წერს : პრაქტიკოსთა ჯგუფებმა ამოიღეს ეს სექსუალური გადახდების სიიდან. ეს ყველაფერი იყო უფრო აღსანიშნავი იმით რომდესაც ერთნი მიიჩნევდენ  ამას და იგნორირებას უკეთებენ არა მარტო ათასობით ფსიქიატრის და ფსიქოანალიტიკოსის დასკვნას და ანგარიშს, არამედ მრავალ სერიოზულ კვლევას, რომელიც ჩატარდა მეცნიერთა ჯგუფების , ფსიქიატრების და ფსიქოლოგების მიერ გასული 70 წლის განმავლობაში. სოკარიდისი აგრძელებს: მომდევნო 18 წელი APA-ს გადაწყვეტილება ემსახურებოდა როგორც ‘’ტროას ცხენი კარიბჭის გახსნაში’’ გავრცელებულ ფსიქოლოგიურ და საზოგადოებრივი ცვლილებების სექსუალურ ცხოვრებაში. ეს იმითაც ჩანს რომ ეს აქტი იქნა გამოყენებული მრავალ შემთხვევაში და მრავალი გეგმისათვის რომლის მთავარი მიზანი ჰომოსექსუალიზმის ‘’ნორმალიზება’’ და მისი საპატიო სტატუსის ამაღლება იყო.

ზოგიერთი ამერიკელი ფსიქიატრისათვის ეს აქცია რჩება ცივ შხაპად რომელიც მუდამ ახსენებს მათ, რომ ეს არ იყო სამეცნიერო პრინციპებისთვის ბრძოლა, მაგრამ მეცნიერული გამონაკლისი. ჩვენ ვართ ნაწილი პოლიტიკური ფუნქციონალიზმისა და სიცრუის განმავრცელებლები დაუეჭვებელ და არაინფორმირებულ საზოგადოებაში, და დანარჩენ სამედიცინო პროფესიებში.  ფსიქიკური დარღვევების დიაგნოზისა და სტატისტიკის სახელმძღვანელო (The Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders ) არის ყველაზე გავრცელებული სადიაგნოსტიკო ცნობარი, რომელიც განოიყენება მენტალური მედიცინის პროფესიონელების მიერ ამერიკის შეერთებულ შტატებში. ეს არის სახელმძღვანელო რომლის ყველა დიაგნოსტიკური კოდი არის მიღებული დიაგნოზისა და მკურნალობისათვის, თითოეული ექიმი ამერიკის შეერთებულ შტატებში (რომელთა სავარაუდო რაოდენობა 850,000* აღწევს ) იყენებს ამ წიგნის დიაგნოზის კოდებს. მარტივად რომ ითქვას, რა არის ეს ყველაფერი ? ეს ნიშნავს იმას, რომ უკვე 30 წელზე მეტია ექიმები ირიდებენ თავიდან ჯეროვანი დიაგნოზის დასმას ჰომოსექსუალობასთან დაკავშირებით, რომ ეს არის ანომალური ქცევა, ამგვარად მათ არ შეუძლიათ მკურნალობის კურსისა რეკომენდაცია ჰომოსექსუალებისათვის.

მანამდე კი ჰომოსექსუალობა განიხილებოდა როგორც მენტალური დარღვევა კლასიფიკაციით #302 ''სექსუალური აშლილობები'' სადაც ეწერა: ამ კატეგორიის ინდივიდუალები, რომელთა სექსუალური ინტერესები მიდრეკილია საკუთარი და არა საპირისპირო სქესისადმი ...შესრულებული უცნაურ გარემოებებში... მიუხედავად იმისა რომ ბევრი მათგანისათვის ეს ყველაფერი არის მეტად უსიამოვნო, მათ არ შეუძლიათ ეს ყველაფერი შეცვალონ ნორმალური სექსუალური ქცევით''

ჰომოსექსუალიზმი იყო ჩამონათვალში როგორც პირველი სექსუალური გადახრა 302-ე სექციაში. მას შემდეგ რაც ეს დიაგნოსტიკური კოდი ჰომოსექსუალობისა ამოიღეს, ექიმები,მათ შორის ფსიქიატრებიც თავს არიდებენ სწორი დიაგნოზის დასმას, როგორც მენტალური დარღვევის უკვე 30 წელზე მეტი ხნის განმავლობაში.
წყარო ⇒



ფილმის სრული ვერსია ⇒⇒



ფრაჩესკო ბრუნო

ფსიქიატრის ფრაჩესკო ბრუნოს თქმით, გეებს, როგორც სხვა ავადმყოფებს, ისე  უნდა ვუმკურნალოთ. აღნიშნულის შესახებ მარკო პასკუა წერს თავის სტატიაში, რომელიც გამოქვეყნებულია გაზეთ La Repubblica-ს  საიტზე
ფრაჩესკო ბრუნო, კრიმინოლოგი, ფსიქიატრი, პროფესორი, სალერნოსა და რომში,  La Sapienza-ს  უნივერსიტეტების ლექტორი, რომელსაც ხშირად იწვევენ გადაცემებში,  კრიმინალური ქრონიკის ზოგიერთი ეპიზოდის კომენტირებისათვის, იცავს ქალაქის საბჭოს წევრს ლეჩე ჯუზეპე პიპას, რომელმაც შეურაცხყოფა მიაყენა გუბერნატორ პულინ ნიკი ვენდოლუს, რომელიც არ მალავს თავის სექსუალურ ორიენტაციას,-წერს გამოცემა.
საიტ Pontifex-ის  რედაქტორის კითხვებზე პასუხისას, პროფესორი ბრუნო აცხადებს, რომ „ჯანდაცვის მსოფლიო ორგანიზაციამ გადაწყვეტილება მიიღო, რომ არ ისაუბროს ჰომოსექსუალიზმზე, როგორც ავადმყოფობაზე... მაგრამ მე მაინც  იგივე აზრის ვარ და გეების კრიტიკის არ მეშინია. ჰომოსექსუალიზმი- ეს გადახრაა“. ჰომოსექსუალისტები სხვადასხვა მიზეზით ხდებიან, მათ შორის აუხსნელი მიზეზებით, რომლებიც ბუნებრივ ხასიათს ატარებენ. "კონცეპტუალური მოსაზრებით, ჰომოსექსუალისტი იმავე მდგომარეობაშია, რომელშიც ინვალიდია, ყრუ და ბრმა... გეები  სექუალური ხასიათის ქმედებებზე არიან ორიენტირებულები და ეს არის ნორმიდან გადახრა“,-ირწმუნება ფსიქიატრი.
"პროფესორი ასევე აცხადებს, რომ დახმარება გაუწევია უამრავი ბიჭისა და გოგოს მშობლებისთვის, რომელთაც სექსუალური ორიენტაცია შეცვლილი აქვთ: “ისინი, რომლებიც ამბობენ, რომ მშობლები მათ ქმედებას გაგებით ხვდებიან,  იტყუებიან. ორივე მშობლისთვის იმის გაგება, რომ ბავშვებს ასეთი სექსუალური ორიენტაცია აქვთ, დიდი ტრამვაა“,-წერს სტატიის ავტორი.
„ფრანჩესკო ბრუნო წინააღმდეგია გეების მიმართ ზღვარგადასული ტოლერანტობის გამოვლენის: "ზღვარგადასული ტოლერანტობის გამოჩენა გადახრის მიმართ გამოიწვევს იმას, რომ ადამიანები ვერ გაარჩევენ,  თუ რა არის ცუდი და რა კარგი“,-წერს სტატიის ავტორი.



ამერიკის სამედიცინო ასოციაციის მონაცემებით შიდსის ვირუსის გავრცელების და ახალი შემთხვევების გამოვლენის 67,8 % ჰომოსექსუალებზე მოდის და შიდსის გავრცელების მთავარი წყარო სწორედ ჰომოსექსუალები არიან.

HIV Among Gay, Bisexual, and Other Men Who Have Sex With Men

Gay and Bi-sexual Men 50 Times More Likely to Get HIV Infection

http://aids.about.com



ანალური წერტილის კიბო ჰომოსექსუალ და ბისექსუალ მამაკაცებში.ბიოლოგია ტოვებს ჰომოსექსუალ მამაკაცებს დაუცველს შიდსისა და ანალური წერტილის კიბოსთან ბრძოლაში.

Anal cancer is a serious and pervasive health
problem among and gay and bisexual men.


PDF ⇒

http://www.ncbi.nlm.nih.gov






გამოჩენილი ამერიკელი ექიმი და მეცნიერი ჩარლზ სოკარიდესი
თითქმის ნახევარი საუკუნის განმავლობაში იკვლევდა ჰომოსექსუალიზმს და მკურნალობდა ამ მძიმე სენით დაავადებულებს. მისი პაციენტების მესამედი დაუბრუნდა ნორმალურ ცხოვრებას, შექმნა ოჯახი და შვილები გააჩინა. 1995 წელს გამოქვეყნებულ ნაშრომში ,,როგორ გაპიდარასტდა ამერიკა’’ სოკარიდესი აღწერს, როგორ აქციეს ე.წ. კულტურული რევოლუციის აქტივისტებმა ეს პათოლოგია ,,ცხოვრების ნორმად’’ და როგორ იქცა ეს სენი ეროვნული მასშტაბის ტრაგედიად:

,,აქტივისტები არ დაწვრილმალებულან. მათ ,,დაამუშავეს’’ მსოფლიოს წამყვანი ფსიქოლოგები და შეძლეს მათი განეიტრალება თვით ტერმინ ,,ჰომოსექსუალიზმის’’ სრულიად ახალი ინტერპრეტაციის მეშვეობით. 1972-73 წლებში მათ გადაირჩიეს ამერიკის ფსიქიატრთა ასოციაციის მმართველობა და რიგი მანევრებისა და ინტრიგების მეშვეობით, როგორც იტყვიან ერთ დღეში ,,განკურნეს’’ ჰომოსექსუალიზმი, როგორც მოვლენა. მათი ზეწოლის შედეგად ასოციაციამ განაცხადა, რომ ლტოლვა იგივე სქესის წარმომადგენელისადმი არ არის არაბუნებრივი რამ. ეს მხოლოდ და მხოლოდ ინდივიდუალური თვისება ყოფილა - ისეთივე ნეიტრალური, როგორიცაა ვთქვათ, ცაციობა. მათ, ვინც არ დაეთანხმა ამ პოლიტიკურ გადასხვაფერებას, ადმინისტრაციული მეთოდების გამოყენებით ჩააკმენდინეს ხმა. ჩვენი ლექციები უქმდებოდა წინასწარი გაფრთხილების გარეშე, ჩვენს სამეცნიერო წერილებს კი ჟურნალები აღარ ბეჭდავდნენ და ახსნა-განმარტების გარეშე გვიბრუნებდნენ. ამასობაში საზოგადოებაში ბევრად უფრო სერიოზული მოვლენები განვითარდა.
სატელევიზიო და კინოპროდიუსერებმა დაიწყეს ისეთი ფილმების გადაღება, რომლებშიც ხორციელდებოდა ჰომოსექსუალიზმის ცხოვრების ნორმად გასაღება და პროპაგანდა. ,,ცისფერი’’ ჟურნალი კარნახობდა ჰოლივუდს, რა და როგორ უნდა გადაეღოთ. გამომცემლები აღარ ღებულობდნენ გამოსაქვეყნებლად ხელნაწერებს, სადაც თუნდაც გაკვრით ეწერა რაიმე ჰომოსექსუალური რევოლუციის წინააღმდეგ. გეებმა და ლესბიელებმა ჩაიბარეს ბავშვების სექსუალური აღზრდა სკოლებში. მათ შეაღწიეს დეკანატებში და საუნივერსიტეტო საბჭოებში. შტატების საკანონმდებლო ორგანოები ერთიმეორის მიყოლებით აუქმებდნენ კანონებს, რომლებიც სოდომიას დანაშაულად აცხადებდნენ’’.

,,ჰომოსესუალიზმი მონობაა და არა თავისუფლება; ეს არის სიკვდილის და არა ცხოვრების წესი. შიდსის გავრცელების შემდეგ სოკარიდესის მიერ განკურნებულმა მრავალმა პაციენტმა უთხრა მას - ,,ექიმო, თქვენ რომ არა, ახლა მკვდარი ვიქნებოდი’’, წერს ცნობილი ამერიკელი პოლიტიკოსი პატრიკ ბიუკენენი წიგნში ,,დასავლეთის სიკვდილი’’
1969 წელს ამერიკელმა ფსიქიატრმა-სექსოლოგმა დევიდ როიბენმა გამოაქვეყნა წიგნი ,,ყველაფერი, რაც გინდოდათ გცოდნოდათ სექსის შესახებ, მაგრამ გერიდებოდათ გეკითხათ’’.წიგნში განხილულია ადამიანთა სქესობრივი ცხოვრების ყველა ასპექტი. ცალკე თავი კი კაცების (ანატომიურად) ჰომოსექსუალიზმს ეძღვნება.როიბენი აღწერს ყველაფერს, რაც ხდება ჰომოსექსუალებს შორის.ანატომიით განპირობებ ული ფიზიკურ სიძნელეებისა და პარტნიორთა ჯანმრთელობისათვის სავალალო შედეგების გამო, ''სექსუალური აქტი'' დიდი იშვიათობა ყოფილა. გაცილებით ხშირია სხვადასხვა სახის ურთიერთმასტურბაცია, მაგალითად ანალინგუსი. როიბენი ხაზს უსვამს ჰომოსექსუალიზმით დაავადებულთა ტრაგიკულ მდგომარეობას. ასეთი ადამიანები ფიზიკურად ილტვიან ერთმანეთისაკენ, მაგრამ შესაბამისი სასქესო ორგანოების უქონლობის გამო სიამოვნების ნაცვლად ტანჯვას პოულობენ.ამერიკის მედიკოსთა ასოციაციები მკაცრად აფრთხილებენ მსგავსი პრაქტიკით დაკავებულ ადამიანებს 
 რამდენიმე წელიწადში ამ წიგნმა მსოფლიო დაიპყრო. სადღეისოდ ის 50-ზე მეტ ენაზეა თარგმნილი და ტირაჟით მხოლოდ ბიბლიას ჩამოუვარდება. წიგნში განხილულია ადამიანთა სქესობრივი ცხოვრების ყველა ასპექტი. ცალკე თავი კი კაცების (ანატომიურად) ჰომოსექსუალიზმს ეძღვნება. ზიზღისა და სიძულვილის გარეშე, ისე როგორც ეს ნამდვილ ექიმს შეეფერება, როიბენი აღწერს ყველაფერს, რაც ხდება ჰომოსექსუალებს შორის. აღნიშნავს, რომ საზოგადოებაში გავრცელებული აზრი, რომ პარტნიორებს შორის ერთი არის ე.წ. აქტიური, მეორე კი პასიური და სქესობრივი აქტის იმიტაციის დროს ქალის სასქესო ორგანოს მაგივრად პასიური პარტნიორის ანუსი გამოიყენება, არის ყოვლად არასწორი. ანატომიით განპირობებული ფიზიკურ სიძნელეებისა და პარტნიორთა ჯანმრთელობისათვის სავალალო შედეგების გამო, ასეთი აქტი დიდი იშვიათობა ყოფილა. გაცილებით ხშირია სხვადასხვა სახის ურთიერთმასტურბაცია, სიხშირით პირველ ადგილს კი, დიდი უპირატესობით სხვა ფორმებთან შედარებით, ურთიერთორალური სექსი იკავებს. როიბენი ხაზს უსვამს ჰომოსექსუალიზმით დაავადებულთა ტრაგიკულ მდგომარეობას. ასეთი ადამიანები ფიზიკურად ილტვიან ერთმანეთისაკენ, მაგრამ შესაბამისი სასქესო ორგანოების უქონლობის გამო სიამოვნების ნაცვლად ტანჯვას პოულობენ. ეს გაწბილება უბიძგებს ავადმყოფს მოძებნოს ახალი პარტნიორი (სწორედ ამიტომ მათი უმრავლესობა განუწყვეტლად იცვლის პარტნიორებს) და შემდეგ ისევ გაწბილდეს. ,,ჰომოსექსუალი არის სექსის დიოგენე, რომელიც მუდამ ეძებს იმ პენისს, რომელიც მას სიამოვნებას მიანიჭებს. ამიტომაა, რომ დაუსრულებლად იცვლის პარტნიორებს. ის მიყოლებით სინჯავს ყველა ფალოსს და მერე გაწბილებული ეუბნება თავის თავს ,,არა, ეს ის არ ყოფილა, რაც მჭირდება’’. ის მძიმე მდგომარეობაშია - მას მიესაჯა დაუსრულებლად ეძიებდეს იმას, რაც არ არსებობს და არასოდეს უარსებია’’, წერს როიბენი.

 დასავლეთის საზოგადოებებში დომინირებს ყალბი აზრი, თითქოს ჰომოსექსუალების მძიმე ფსიქიკური მდგომარეობა იმით არის განპირობებული, რომ საზოგადოების ნაწილი, ე.წ. ჰომოფობები, ჩაგრავენ მათ; რომ ამის დასაძლევად საჭიროა ყველა პირობის შექმნა, რათა ამ ადამიანებმა თავი საზოგადოების სრულყოფილ წევრებად იგრძნონ. ასეთი აზრი კი ყოვლად მცდარია: სულ ხელისგულზე რომ ატარონ ჰომოსექსუალი და მრავალი პრივილეგიაც რომ მისცენ (რაც ხდება კიდევაც დასავლეთის ზოგიერთ ქვეყანაში), ავადმყოფისათვის ჯოჯოხეთი მაინც გრძელდება, საბოლოო ჯამში კი საზოგადოების ჯანმრთელი ნაწილიც ზიანდება და ზარალდება.

ელ-წიგნი

Everything You Always Wanted to Know About Sex (But Were Afraid to Ask)




















FDA-ს ოფიციალური ვებ-გვერდი


საჯარო განათლების სისტემა არწმუნებს ბავშვებს, რომ ღმერთის მიერ ქალის და კაცის შექმნა მხოლოდ მითია და მათ თვითონ შეუძლიათ საკუთარი სქესის შერჩევა და რომ შეუძლიათ თავად გააკეთონ არჩევანი. ბავშვების ფსიქოლოგიური და ემოციური მანიპულირება ულტრამემარცხენეების მიერ მასაჩუსეტსის  საჯარო განათლების სისტემაში განხილულია ამერიკელ მოაზროვნეში გამოქვეყნებულ სტატიაში "სქესის გაუქმება". სტატიის თანახმად უმჯობესია მშობლებმა აარიდონ შვილები ასეთ მავნე ზემოქმედებას და მოათავსონ ისეთ გარემოში რომელიც სასარგებლოა მათი ჭეშმარიტი განათლებისთვის. აქვე მოცემულია სარტრის ეგზისტენციალისტური ფილოსოფიის კრიტიკა


Please Share it! :)

Комментариев нет:

Отправить комментарий