სიყვარული და მისი დანიშნულება სამყაროში

რუდოლფ შტაინერი

რაც მე­ტად შევ­დი­ვართ სი­ბე­რე­ში, მით უფ­რო ძვირ­ფა­სი ხდე­ბა ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი სიბ­რძნე ჩვენ­თვის. ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ სიბ­რძნე­ში, თა­ვი­სი სუ­ლი­ე­რი სა­სი­ცოც­ხლო ბირ­თვის მომ­წი­ფე­ბით ადა­მი­ა­ნი იქ­მნის ჩა­ნა­სახს თა­ვი­სი მო­მა­ვა­ლი და­ბა­დე­ბი­სათ­ვის (ცხოვ­რე­ბი­სათ­ვის).


მაგ­რამ სიყ­ვა­რუ­ლის­მი­ე­რი საქ­ცი­ე­ლე­ბი არი­ან ისე­თი საქ­ცი­ე­ლე­ბი, რომ­ლე­ბიც არ ით­ხო­ვენ სა­მა­გი­ე­როს მო­მა­ვალ და­ბა­დე­ბა­ში (სი­ცოც­ხლე­ში). ჩვენ ისე უნ­და გა­ვი­გოთ რომ ყვე­ლა­ფე­რი, რა­საც სიყ­ვა­რუ­ლით ვა­კე­თებთ, მი­მარ­თუ­ლია ჩვე­ნი ძვე­ლი ვა­ლე­ბის გას­ტუმ­რე­ბი­სათ­ვის და რომ ნამ­დვი­ლი სიყ­ვა­რუ­ლით გა­კე­თე­ბუ­ლი საქ­მე­ე­ბი ერ­თა­დერ­თი საქ­მე­ე­ბია, რო­მელ­თა გა­მოც ჩვენ არა­ფერს არ ვი­ღებთ მო­მა­ვალ­ში. ად­მი­ა­ნებ­მა იცი­ან ეს თა­ვი­ანთ ქვეც­ნო­ბი­ერ­ში და ამი­ტო­მაც არის ასე­თი ცო­ტა სიყ­ვა­რუ­ლი სამ­ყა­რო­ში. სამ­შინ­ვე­ლი ძალ­ზე გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი უნ­და იყოს, რა­თა მან აკე­თოს ის, რის გა­მოც იგი არ მი­ი­ღებს არა­ფერს, მაგ­რამ რაც მე­ტად გვექ­ნე­ბა ამ­გვა­რი საქ­ცი­ე­ლე­ბი, მით უფ­რო სა­სი­კე­თო იქ­ნე­ბა ეს სამ­ყა­რო­სათ­ვის,  რად­გან სიყ­ვა­რუ­ლი არის მო­რა­ლუ­რი მზე სამ­ყა­რო­სათ­ვის.  მაგ­რამ დე­და­მი­წის გან­ვი­თა­რე­ბის ინ­ტე­რე­სი ამა­ვე დროს წარ­მო­ად­გენს წი­ნა­პი­რო­ბას სიყ­ვა­რუ­ლის­თვის. სუ­ლის მეც­ნი­ე­რე­ბა დიდ სა­შიშ­რო­ე­ბას უქა­დის კა­ცობ­რი­ო­ბას თუ იგი ამა­ვე დროს სიყ­ვა­რულ­თან არ იქ­მნე­ბა და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი და შე­ერ­თე­ბუ­ლი. გრძნო­ბა­დი სიყ­ვა­რუ­ლის გა­რე­შე არა­ფე­რი არ იქ­მნე­ბა გა­რე­გან, გრძნო­ბად სამ­ყა­რო­ში და სუ­ლი­ე­რი სიყ­ვა­რუ­ლის გა­რე­შე კი – სუ­ლი­ე­რე­ბა­ში.  სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ე­ბით ვი­თარ­დე­ბი­ან შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ძა­ლე­ბი. მთე­ლი ჩვე­ნი ყო­ფი­ე­რე­ბა საზ­რდო­ობს წარ­სუ­ლის სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ე­ბით.

ამი­ტომ ბრძნუ­ლი საქ­ცი­ე­ლი იქ­ნე­ბა, რომ ჩვენს ვა­ლებს სწო­რედ სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ე­ბით გა­და­ვიხ­დით. სიყ­ვა­რუ­ლის გარ­და კი­დევ ორი ძა­ლა არ­სე­ბობს  - ძალ­მო­სი­ლე­ბა და სიბ­რძნე.

ორი­ვე მათ­განს შე­იძ­ლე­ბა მი­ვუ­სა­და­გოთ ისე­თი ცნე­ბე­ბი, რო­გო­რიც არის სი­დი­დე და ზრდა. სიყ­ვა­რუ­ლის­თვის კი უც­ხოა ეს ცნე­ბე­ბი. ამი­ტომ ღმერ­თის ყოვ­ლის­მომ­ცვე­ლი თვი­სე­ბა არის არა მი­სი აბ­სო­ლი­ტუ­რი ძალ­მო­სი­ლე­ბა ან­და მი­სი უსაზ­ღვრო სიბ­რძნე, არა­მედ – მი­სი სიყ­ვა­რუ­ლი. ღმერ­თი არის წმინ­და სიყ­ვა­რუ­ლი და არა მი­სი ძალ­მო­სი­ლე­ბა და სიბ­რძნე. ეს ორი უკა­ნას­კნე­ლი ღმერ­თმა არი­მანს და ლუ­ცი­ფერს გა­უ­ყო. სიბ­რძნე და სიძ­ლი­ე­რე თან­და­თა­ნო­ბით ვი­თარ­დე­ბი­ან სამ­ყა­რო­ში, მაგ­რამ სიყ­ვა­რუ­ლი არის ერ­თხელ მო­ცე­მუ­ლი ღვთა­ებ­რი­ვი იმ­პულ­სი. სამ­ყა­რო­ში არ­სე­ბუ­ლი ძალ­მო­სი­ლე­ბის და სიბ­რძნის სა­პი­რის­პი­როდ გან­ხორ­ცი­ელ­და გოლ­გო­თას მის­ტე­რია და ამი­ტომ ქრის­ტი­ა­ნი შე­იძ­ლე­ბა იყოს მხო­ლოდ ის, ვინც სიყ­ვა­რუ­ლის სა­ი­დუმ­ლო იცის. სუ­ლი­ე­რი მეც­ნი­ე­რე­ბა ეგო­იზ­მი­სა­კენ მიგ­ვიძ­ღვის თუ მას არ გა­აჩ­ნია ეს სიყ­ვა­რუ­ლი. გოლ­გო­თას მის­ტე­რია არის ღმერ­თე­ბის მის­ტე­რია, - ღმერ­თე­ბის საქ­ცი­ე­ლი.

ამ მის­ტე­რი­ას, ამ საქ­ცი­ელს, ჩვენ ვერ მო­ვი­ცავთ სიბ­რძნით; ჩვენ შეგ­ვიძ­ლია სიყ­ვა­რუ­ლით შე­ვიც­ნოთ იგი. ბო­რო­ტე­ბა ეგო­იზ­მთან ერ­თად შე­მო­ვი­და სამ­ყა­რო­ში. ეს უნ­და მომ­ხდა­რი­ყო, რად­გან სიყ­ვა­რულს მხო­ლოდ ბო­რო­ტე­ბას­თან შე­და­რე­ბა­ში შე­იც­ნობს ადა­მი­ა­ნი. მაგ­რამ ადა­მი­ა­ნის მი­ერ თა­ვი­სი თა­ვის, რო­გორც ეგო­ის­ტის დაძ­ლე­ვის გზით, ჩვენ მოგ­ვცა სა­შუ­ა­ლე­ბა სიყ­ვა­რუ­ლის გან­შლი­სათ­ვის. ნა­თე­ლი ცხა­დი გახ­და ბნელ­ში.



ლექ­ცი­ის ეს მოკ­ლე კონ­სპექ­ტი რო­გორც ჩანს შედ­გე­ნი­ლია მ.ი. სი­ვერს- შტა­ი­ნე­რის (რ. შტა­ი­ნერს მე­უღ­ლე), რო­გორც რ. შტა­ი­ნე­რის მო­ცე­მუ­ლი ლექ­ცი­ის შე­სა­ვა­ლი. 



რო­დე­საც ვლა­პა­რა­კობთ იმა­ზე, რომ გან­ვი­თა­რე­ბის თა­ნა­მედ­რო­ვე მო­მენ­ტში ადა­მი­ა­ნი უნ­და მი­ვი­დეს იმას­თან, რა­საც ქრის­ტეს იმ­პულ­სის შეც­ნო­ბა შე­იძ­ლე­ბა ეწო­დოს, უნე­ბუ­რად შე­იძ­ლე­ბა გაჩ­ნდეს აზ­რი, რა მდგო­მა­რე­ო­ბა­ში აღ­მოჩ­ნდე­ბა ამ დროს ადა­მი­ა­ნი, რო­დე­საც არა­ფე­რი გა­უ­გია ქრის­ტეს იმ­პულ­სზე, არ გა­უ­გია თვით ქრის­ტეს სა­ხე­ლიც კი? სა­ჭი­რო არის თუ არა, თე­ო­რი­უ­ლად ვი­ცო­დეთ იმის შე­სა­ხებ, რა­საც ეწო­დე­ბა ქრის­ტეს იმ­პულ­სი, რა­თა ქრის­ტეს ენერ­გია გა­და­ვი­დეს ადა­მი­ა­ნის სამ­შვინ­ველ­ში? ამ კით­ხვა­ზე პა­სუ­ხის მო­ნახ­ვის გა­ცე­მის მიზ­ნით გან­ვი­ხი­ლოთ ადა­მი­ა­ნის ცხოვ­რე­ბა და­ბა­დე­ბი­დან მის სიკ­ვდი­ლამ­დე.

ადა­მი­ა­ნი შე­მო­დის სამ­ყა­რო­ში; ად­რე­ულ ას­კში ის სხვა­ზე და­მო­კი­დე­ბუ­ლი და სხვა­თა დამ­ჯე­რია. თა­ვი­დან ადა­მი­ან­მა უნ­და შე­იც­ნოს თა­ვი­სი თა­ვი რო­გორც „მე“ და ჩვე­ნი სუ­ლი­ე­რი ცხოვ­რე­ბა ხდე­ბა უფ­რო და უფ­რო მდი­და­რი ყო­ვე­ლი­ვე იმის აღ­ქმით ამ „მე“ -ს სა­შუ­ა­ლე­ბით გვეძ­ლე­ვა. სიკ­ვდი­ლის მო­ახ­ლო­ვე­ბი­სას ადა­მი­ა­ნის მშვე­ნი­ე­რი ცხოვ­რე­ბა ხდე­ბა გან­სა­კუთ­რე­ბით მდი­და­რი, გან­სა­კუთ­რე­ბით მომ­წი­ფე­ბუ­ლი და ამი­ტომ ჩვენ შეგ­ვიძ­ლია დავ­სვათ დი­ა­დი კით­ხვა: რა მოს­დის ჩვენს სუ­ლი­ერ ცხოვ­რე­ბას, რო­დე­საც ფი­ზი­კურ სხე­ულს გავ­შორ­დე­ბით?

ჩვე­ნი ფი­ზი­კუ­რი და სუ­ლი­ე­რი მშვე­ნი­ე­რი ცხოვ­რე­ბის გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლო­ბა მდგო­მა­რე­ობს იმა­ში, რომ ის, რა­საც ჩვენ ვა­ტა­რებთ სამ­შვინ­ველ­ში, რო­გორც ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ გა­მოც­დი­ლე­ბას, ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ ცოდ­ნას, სიკ­ვდი­ლის მო­ახ­ლო­ე­ბას­თან ერ­თად მე­ტად და მე­ტად მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნი ხდე­ბა და ამა­ვე დროს სიკ­ვდი­ლის მო­ახ­ლო­ე­ბას­თან ერ­თად ჩვენ თან­და­თან ვკარ­გავთ გარ­კვე­ულ უნა­რებს, რა­საც აქამ­დე ვფლობ­დით და ვლინ­დე­ბი­ან სავ­სე­ბით ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რად გან­სხვა­ვე­ბუ­ლი უნა­რე­ბი. ახალ­გაზ­რდო­ბა­ში ჩვენ ვი­ძენთ ცოდ­ნას, ვი­ზი­ა­რებთ ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ სიბ­რძნეს, გაგ­ვაჩ­ნია იმე­დე­ბი, რო­მელ­თა გან­ხორ­ცი­ე­ლე­ბაც მხო­ლოდ მოგ­ვი­ა­ნე­ბით­ღა თუ არის შე­საძ­ლე­ბე­ლი. რაც მე­ტად ვუ­ახ­ლოვ­დე­ბით სი­ბე­რეს, მით უფ­რო იზ­რდე­ბა ჩვენ­ში ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი სიბ­რძნი­სად­მი სიყ­ვა­რუ­ლი. ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი სიბ­რძნი­სად­მი სიყ­ვა­რუ­ლი არ არის ეგო­ის­ტუ­რი, რად­გან იგი მით უფ­რო იზ­რდე­ბა, რაც მე­ტად ვუ­ახ­ლოვ­დე­ბით სიკ­ვდილს, იგი იზ­რდე­ბა იმა­ვე სი­დი­დით, რა­ო­დე­ნო­ბი­თაც მცირ­დე­ბა იმე­დი, რომ ამ სიბ­რძნეს რა­ი­მე­ში გა­მო­ვი­ყე­ნეთ რა­ღა­ცას მი­ვი­ღებთ მი­სი ამ ცხოვ­რე­ბა­ში გა­მო­ყე­ნე­ბით. მაგ­რამ ჩვენ მა­ინც უფ­რო და უფ­რო გვიყ­ვარს ეს ჩვე­ნი სამ­შვინ­ვე­ლის ში­ნა­გა­ნი ში­ნა­არ­სი. შე­საძ­ლე­ბე­ლია თავ­და­პირ­ვე­ლად სუ­ლის მეც­ნი­ე­რე­ბა მაც­დუ­რის როლ­შიც კი გა­მო­ვი­დეს, რად­გან ადა­მი­ანს შე­იძ­ლე­ბა მო­ეჩ­ვე­ნოს, რომ მო­მა­ვა­ლი ცხოვ­რე­ბა თით­ქმის და­მო­კი­დე­ბუ­ლი იყო იმ სიბ­რძნე­ზე, რა­საც ად­მი­ა­ნი ამ­ჟა­მინ­დე­ლი ცხოვ­რე­ბი­სას მო­ი­პო­ვებს. ამ­გვა­რი მიდ­გო­მის გა­მო ჩვენ სუ­ლის მეც­ნი­ე­რე­ბი­დან შე­ას­ძლოა მი­ვი­ღოთ ისე­თი დი­დი ეგო­იზ­მი, რომ ეს ეგო­იზ­მი თვით ახ­ლან­დე­ლი ცხოვ­რე­ბის ფარ­გლებ­საც კი გა­დას­ცდე­ბა. აი ამა­ში მდგო­მა­რე­ობს სა­შიშ­რო­ე­ბა.  მა­შინ შე­საძ­ლოა მოხ­დეს ისე, რომ სამ­შვინ­ვე­ლის მი­ერ არ­სწო­რად გა­გე­ბუ­ლი სუ­ლი­ე­რი მეც­ნი­ე­რე­ბა ამ სფე­რო­ში მაც­დუ­ნებ­ლის როლ­ში მოგ­ვევ­ლი­ნე­ბა. ეს ახა­სი­ა­თებს მის ბუ­ნე­ბას. შე­ას­ძლე­ბე­ლია იმის შემ­ჩნე­ვა, რომ სიყ­ვა­რუ­ლი ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი სიბ­რძნი­სად­მი მცე­ნა­რის ყვა­ვი­ლო­ბა­სა­ვით გა­მოვ­ლინ­დე­ბა, რო­დე­საც იგი მომ­წიფ­დე­ბა ყვა­ვი­ლო­ბი­სათ­ვის.

ამ­გვა­რად, ჩვენ შეგ­ვიძ­ლია და­ვი­ნა­ხოთ, რომ ჩნდე­ბა სიყ­ვა­რუ­ლი იმი­სად­მი, რაც ჩვენ­სა­ვე ში­ნა­გან­შია. მა­გა­ლი­თად მის­ტი­კო­სებ­თან ჩვენ ვხვდე­ბით მის­წრა­ფე­ბას, რომ გა­ნი­ვი­თა­რონ თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა სიბ­რძნი­სად­მი სიყ­ვა­რუ­ლით და შემ­დეგ ამ უკა­ნას­კნე­ლის ბრწყინ­ვა­ლე ნა­თელ­ში გა­მო­ხატ­ვის მცდე­ლო­ბას. ისი­ნი ცდი­ლო­ბენ სა­კუ­თარ სუ­ლი­ერ ცხოვ­რე­ბა­ში ჩაღ­რმა­ვე­ბის გზით თა­ვი­ანთ თავ­ში არ­სე­ბუ­ლი ღვთა­ებ­რი­ვი ნა­პერ­წკლის აღ­მო­ჩე­ნას.

მაგ­რამ, უნ­და ით­ქვას, რომ ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი სიბ­რძნით თა­ვი­სი მო­მა­ვა­ლი და­ბა­დე­ბი­სათ­ვის ადა­მი­ა­ნი ჰქმნის მხო­ლოდ და მხო­ლოდ ჩა­ნა­სახს. ეს მცე­ნა­რის თესლს ჰგავს, რო­მე­ლიც წლის ბო­ლოს რჩე­ბა მცე­ნა­რი­სა­გან. ასე­ვე მოს­დის ცხოვ­რე­ბი­სე­უ­ლი სიბ­რძნე­საც. ადა­მი­ა­ნი სიკ­ვდი­ლის კა­რიბ­ჭეს გა­ივ­ლის და ის, რაც მას­ში სუ­ლი­ე­რი მარ­ცვლის სა­ხით მომ­წიფ­და, წარ­მო­ად­გენს მი­სი­ვე მო­მა­ვა­ლი ცხოვ­რე­ბი­სათ­ვის გან­კუთ­ვნილ მარ­ცვალს. ადა­მი­ა­ნი შე­იგ­რძნობს ამ მარ­ცვლის არ­სე­ბო­ბას; იგი (ადა­მი­ა­ნი) შე­იძ­ლე­ბა გახ­დეს მის­ტი­კო­სი და შე­საძ­ლე­ბე­ლია, რომ მან ეს მარ­ცვა­ლი, რაც მხო­ლოდ და მხო­ლოდ მარ­ცვა­ლია, ჩათ­ვა­ლოს რა­ღაც აბ­სო­ლუ­ტურ მნიშ­ვნე­ლო­ბად. ამ­გვა­რად ახ­დე­ნენ ამის ინ­ტერ­პრე­ტა­ცი­ას, რად­გან რცხვე­ნი­ათ იმის სა­კუ­თარ თავ­თან აღი­ა­რე­ბა, რომ ის რაც სუ­ლი­ე­რი მარ­ცვა­ლია არ წარ­მო­ად­გენს მთლი­ა­ნად თვით ადა­მი­ანს.

მმა­ის­ტერ ეკ­ჰარ­ტი, იო­ჰან ტა­უ­ლე­რი მი­მარ­თავ­დნენ ამას (ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ სიბ­რძნეს) რო­გორც მათ­ში­ვე არ­სე­ბულ ღმერთს, რად­გან მათ არა­ფე­რი იცოდ­ნენ რე­ინ­კარ­ნა­ცი­ის (გარ­და­სახ­ვის) შე­სა­ხებ. რო­დე­საც შე­ვიც­ნობთ ინ­კარ­ნა­ცი­ის კა­ნონს ჩვენ ვხე­დავ სიყ­ვა­რუ­ლის მნიშ­ვნე­ლო­ბას სამ­ყა­რო­ში და ნა­წი­ლობ­რივ მის აბ­სო­ლუ­ტურ მნიშ­ვნე­ლო­ბა­საც.

კარ­მა­ში ჩვენ ვგუ­ლის­ხმობთ იმას, რაც ერთ ცხოვ­რე­ბა­ში რო­გორც მი­ზე­ზი ისე გა­მოვ­ლინ­დე­ბა და რა­საც შემ­დეგ ცხოვ­რე­ბა­ში თა­ვი­სი შე­დე­გე­ბი გა­მო­აქვს.

მი­ზეზ-შე­დე­გობ­რი­ო­ბის აზ­რით ჩვენ, ადა­მი­ა­ნებს არ შეგ­ვიძ­ლია ვი­ლა­პა­რა­კოთ სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ებ­ზე და მათ უკუ­გე­ბა­ზე. რო­დე­საც საქ­მე ეხე­ბა საქ­ცი­ელს და მის შე­დეგს, ამას არა­ვი­თა­რი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა არ გა­აჩ­ნია სიყ­ვა­რულ­თან: სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ე­ბი ისე­თი საქ­მე­ე­ბია, რო­მელ­თაც პირ­ველ რიგ­ში ახა­სი­ა­თებთ ის, რომ მო­მა­ვალ და­ბა­დე­ბა­ში ისი­ნი არ მო­ით­ხო­ვენ არა­ვი­თარ უკუ­მი­გე­ბას.

მა­გა­ლი­თი­სათ­ვის წარ­მო­ვიდ­გი­ნოთ რომ ვმუ­შა­ობთ და რა­ღაც მო­გე­ბას ვღე­ბუ­ლობთ ამ საქ­მი­ა­ნო­ბი­დან. მაგ­რამ შე­იძ­ლე­ბა სხვაგ­ვა­რა­დაც: ჩვენ ვმუ­შა­ობთ, მაგ­რამ არა­ვი­თა­რი სი­ხა­რუ­ლი არ გაგ­ვაჩ­ნია ამ მუ­შა­ო­ბი­დან, რად­გან ვმუ­შა­ობთ არა გა­სამ­რჯე­ლო­სათ­ვის, არა­მედ ვა­ლე­ბის გა­და­სახ­დე­ლად. წარ­მო­იდ­გი­ნეთ ისე, რომ ადა­მი­ან­მა უკ­ვე და­ხარ­ჯა ყვე­ლა­ფე­რი, რა­საც მი­ი­ღებს ამ თა­ვი­სი საქ­მი­ა­ნო­ბი­დან. მის­თვის უფ­რო სა­სი­ა­მოვ­ნო იქ­ნე­ბო­და, რომ ვა­ლე­ბი არ ჰქონ­და და არ ყო­ფი­ლი­ყო ვალ­დე­ბუ­ლი და ამ ვა­ლე­ბის და­სა­ფა­რად ემუ­შა­ვა. და ამ მა­გა­ლითს თუ ჩვენს სა­ერ­თო ადა­მი­ა­ნურ მოღ­ვა­წე­ო­ბა­ზე გა­და­ვი­ტანთ, და­ვი­ნა­ხავთ, რომ ყვე­ლა­ფე­რი, რა­საც ჩვენ სიყ­ვა­რუ­ლით ვა­კე­თებთ, მი­მარ­თუ­ლია ჩვე­ნი ვა­ლე­ბის და­სა­ფა­რა­ვად. თუ თა­ვის ჭეშ­მა­რი­ტე­ბა­ში გან­ვი­ხი­ლავთ, ცხა­დი გახ­დე­ბა, რომ არა­ფერს, რა­საც სიყ­ვა­რუ­ლით ვა­კე­თებთ, ადა­მი­ა­ნი­სათ­ვის არა­ვი­თა­რი ჯილ­დო არ მო­აქვს, არა­მედ წარ­მო­ად­გენს ჩვენს მი­ერ უკ­ვე მი­ღე­ბუ­ლი სი­კე­თის სა­ნაც­ვლო მოქ­მე­დე­ბას. ამ­რი­გად საქ­ცი­ე­ლებ­ში სიყ­ვა­რუ­ლით გა­კე­თე­ბუ­ლი საქ­მე­ე­ბი ერ­თად-ერ­თია, რის სა­ნაც­ვლო­დაც ჩვენ ვე­რა­ფერს მი­ვი­ღებთ მო­მავ­ლი­სა­გან. შე­საძ­ლოა ამ ჭეშ­მა­რი­ტე­ბამ შეგ­ვა­ში­ნოს, მაგ­რამ სა­ბედ­ნი­ე­როდ თა­ვი­ანთ ჩვე­უ­ლებ­რივ ცნო­ბი­ე­რე­ბა­ში ადა­მი­ა­ნებ­მა არა­ფე­რი ამის შე­სა­ხებ არ უწ­ყი­ან, მაგ­რამ ქვეც­ნო­ბი­ერ­ში ეს იცის ყვე­ლა ადა­მი­ან­მა და ამი­ტო­მაც გვხვდე­ბა ასე იშ­ვი­ა­თად სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ე­ბი ამ სამ­ყა­რო­ში. ადა­მი­ა­ნებ­მა ინ­სტიქ­ტუ­რად იცი­ან, რომ თა­ვი­ან­თი „მე“ მო­მა­ვალ­ში ვე­რა­ფერს ვერ მი­ი­ღებს სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ე­ბით.

სუ­ლი ძალ­ზე გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი უნ­და იყოს, თუ­კი ის სი­ა­მოვ­ნე­ბას ღე­ბუ­ლობს სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ე­ბი­დან, სა­ი­და­ნაც იგი არ მი­ი­ღებს არა­ვი­თარ უკუ­გე­ბას. ამი­სათ­ვის დი­დი იმ­პულ­სი არ გა­აჩ­ნია კა­ცობ­რი­ო­ბას, მაგ­რამ ოკულ­ტიზმს შე­უძ­ლია მის­ცეს მას ეს იმ­პულ­სი. ჩვენ არა­ფერს ვღე­ბუ­ლობთ ჩვე­ნი ეგო­იზ­მი­სათ­ვის სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ე­ბი­დან, მაგ­რამ სა­მა­გი­ე­როდ აქი­დან სამ­ყა­რო ღე­ბუ­ლობს დიდ სა­სი­კე­თო სარ­გე­ბელს. ოკულ­ტიზ­მი ამ­ბობს: სამ­ყა­რო­სათ­ვის სიყ­ვა­რუ­ლი იგი­ვეა, რაც მზე გა­რე­გა­ნი სი­ცოც­ხლი­სათ­ვის და ვერც ერ­თი სუ­ლი ვერ გან­ვი­თარ­დე­ბო­და სიყ­ვა­რუ­ლი რომ წა­სუ­ლი­ყო სამ­ყა­რო­დან. სიყ­ვა­რუ­ლი არის მო­რა­ლუ­რი მზე სამ­ყა­რო­სათ­ვის. გა­ნა აბ­სურ­დუ­ლი არ იქ­ნე­ბო­და იმ ადა­მი­ა­ნი­სათ­ვის, ვინც მინ­დორ­შია და ყვა­ვი­ლე­ბით ტკბე­ბა, გვე­სურ­ვა მზის გაქ­რო­ბა სამ­ყა­რო­დან? თუ­კი ამ აზრს მო­რა­ლურ სფე­რო­ში გა­და­ვი­ტანთ, მი­ვალთ დას­კვნამ­დე: სა­ჭი­როა გაგ­ვაჩ­ნდეს ინ­ტე­რე­სი, რომ ჯან­საღ­მა გან­ვი­თა­რე­ბამ გამ­სჭვა­ლოს ადა­მი­ან­თა ერ­თი­ა­ნო­ბა. სიბ­რძნე იქ­ნე­ბა ის, თუ მეტ­სა და მეტ სიყ­ვა­რულს შე­მო­ვი­ტანთ დე­და­მი­წა­ზე და თუ სიყ­ვა­რუ­ლის გან­ვი­თა­რე­ბი­სათ­ვის ვიშ­რო­მებთ მას­ზე. რას გვაძ­ლევს სუ­ლის მეც­ნი­ე­რე­ბა? ჩვენ ვღე­ბუ­ლობთ ფაქ­ტებს დე­და­მი­წის ევო­ლუ­ცი­ის, დე­და­მი­წის სუ­ლის შე­სა­ხებ, მი­სი ზე­და­პი­რის და ამ ზე­და­პი­რის ცვლი­ლე­ბა­თა გარ­შე­მო, ადა­მი­ა­ნის ფი­ზი­კუ­რი სხე­უ­ლის წარ­მოქ­მნის შე­სა­ხებ და ა. შ. ჩვენ ვგე­ბუ­ლობთ, რომ ვცხოვ­რობთ და ვმოქ­მე­დებთ გან­ვი­თა­რე­ბის პრო­ცეს­ში. რას ნიშ­ნავს, რო­დე­საც ადა­მი­ა­ნებს არ უნ­დათ რა­ი­მე მო­ის­მი­ნოს სუ­ლი­ე­რი მეც­ნი­ე­რე­ბის გარ­შე­მო? მათ არ გა­აჩ­ნი­ათ ინ­ტე­რე­სი იმის მი­მართ, რაც არ­სე­ბობს. ღად­გან, ვინც არა­ფე­რი იცის სა­ტურ­ნის შე­სა­ხებ, ვი­საც არ სურს რა­ი­მე გა­ი­გოს მზის არ­სის შე­სა­ხებ, მან არც დე­და­მი­წის შე­სა­ხებ უწ­ყის არა­ფე­რი. სრუ­ლი გულ­გრი­ლო­ბა და უდი­დე­სი ეგო­იზ­მი ვლინ­დე­ბა ადა­მი­ა­ნებ­ში, რო­დე­საც მათ არ გა­აჩ­ნი­ათ სამ­ყა­როს შეც­ნო­ბის ინ­ტე­რე­სი. ინ­ტე­რე­სი  მთე­ლი ყო­ფი­ე­რე­ბი­სად­მი - მო­ვა­ლე­ო­ბას წარ­მო­ად­გენს ადა­მი­ა­ნი­სათ­ვის. გვიყ­ვარ­დეს მზე, მი­სი შე­მოქ­მე­დი ძა­ლით და ვი­სურ­ვოთ მი­სი სით­ბო და ნა­თე­ლი დე­და­მი­წის,  ადა­მი­ან­თა სუ­ლე­ბის გან­ვი­თა­რე­ბი­სათ­ვის. ეს ინ­ტე­რე­სი უნ­და იყოს სუ­ლი­ე­რი ხნულ-ნა­თე­სი სამ­ყა­როს სიყ­ვა­რუ­ლი­სათ­ვის, რად­გან სუ­ლის მეც­ნი­ე­რე­ბა სიყ­ვა­რუ­ლის გა­რე­შე სა­ში­ში იქ­ნე­ბო­და კა­ცობ­რი­ო­ბი­სათ­ვის.

მაგ­რამ ჩვენ არ უნ­და ვი­ქა­და­გოთ სიყ­ვა­რუ­ლი; სიყ­ვა­რუ­ლი მო­ვა იმის წყა­ლო­ბით, რომ ჩვენ გა­ვავ­რცე­ლებთ ჭეშ­მა­რი­ტი სუ­ლი­ე­რი საგ­ნე­ბის ცოდ­ნას.

სუ­ლის მეც­ნი­ე­რე­ბა, ჭეშ­მა­რი­ტი სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ე­ბი და საქ­ცი­ე­ლე­ბი უნ­და გახ­დნენ ერ­თნი. გრძნო­ბა­დი სიყ­ვა­რუ­ლი არის ყვე­ლაფ­რის შე­მოქ­მე­დი, რაც კი ახა­ლი იქ­მნე­ბა გა­რე­გან შეგ­რძნე­ბა­თა სამ­ყა­რო­ში. გრძნო­ბა­დი სიყ­ვა­რუ­ლის გა­რე­შე არ იარ­სე­ბებ­და არა­ფე­რი გრძნო­ბად სამ­ყა­რო­ში, მაგ­რამ სუ­ლი­ე­რი სიყ­ვა­რუ­ლის გა­რე­შე არ წარ­მო­ი­შო­ბა არა­ვი­თა­რი სუ­ლი­ე­რი კა­ცობ­რი­ო­ბის და სამ­ყა­როს გან­ვი­თა­რე­ბა­ში... რო­დე­საც გრძნო­ბად სიყ­ვა­რულს გან­ვიც­დით, სამ­ყა­რო­ში იღ­ვრე­ბა აღ­მო­ცე­ნე­ბის და შე­მოქ­მე­დე­ბის ძა­ლე­ბი. ჩნდე­ბა ასე­თი კით­ხვა: ჩვენ ეს ცნო­ბი­ე­რად უნ­და გან­ვა­ხორ­ცი­ე­ლოთ? მაგ­რამ ეს შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ძა­ლე­ბი ხომ ჩვე­ნამ­დეც,  ჩვე­ნი გან­სჯი­თი უნა­რის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბამ­დეც იღ­ვრე­ბო­და სამ­ყა­რო­ში? რა თქმა უნ­და, ჩვენ რო­გორც ეგო­ის­ტებ­მა შეგ­ვიძ­ლია ვცა­დოთ, რომ მო­მა­ვალს წა­ვარ­თვათ ეს შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი ძა­ლე­ბი, მაგ­რამ ამ შემ­თხვე­ვა­შიც კი ვერ ჩა­ვაქ­რობთ იმ შე­მოქ­მე­დე­ბით ძა­ლებს, რომ­ლე­ბიც ახ­ლაც არ­სე­ბო­ბენ წარ­სუ­ლის სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­თა წყა­ლო­ბით. წარ­სუ­ლის სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ებს უნ­და ვუ­მად­ლო­დეთ ჩვენს არ­სე­ბო­ბას და რამ­დე­ნად ძლი­ერ­ნიც გავ­ხდით მა­თი წყა­ლო­ბით, იმ­დე­ნად­ვე ვართ ვალ­ში წარ­სუ­ლის მი­მართ. მთე­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი, რა­საც ჩვენ ოდეს­მე აღ­ვზრდით ჩვენ­ში, არის ვა­ლი, რო­მე­ლიც უნ­და გავ­ცეთ ჩვე­ნი არ­სე­ბო­ბი­სათ­ვის. ამი­ტომ ვუ­გებთ მა­ღალ­გან­ვი­თა­რე­ბულ ადა­მი­ა­ნებს, რომ­ლე­ბიც ამ­დენ რა­მეს გას­ცე­მენ თა­ვი­ან­თი თა­ვი­დან, რად­გა­ნაც მა­ღალ­გან­ვი­თა­რე­ბუ­ლი ადა­მი­ა­ნი დიდ ვალ­შია წარ­სულ­თან მი­მარ­თე­ბა­ში. ამი­ტომ ბრძნუ­ლი იქ­ნე­ბა ის, რომ ჩვენს ვა­ლებს სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ე­ბით გა­და­ვიხ­დით. იმ­პულ­სი სიყ­ვა­რუ­ლი­სად­მი ამაღ­ლე­ბულ­თან ერ­თად იზ­რდე­ბა ადა­მი­ან­ში. მაგ­რამ მხო­ლოდ სიბ­რძნე არ არის ამი­სათ­ვის საკ­მა­რი­სი.

სიყ­ვა­რუ­ლის და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა სამ­ყა­როს შე­მოქ­მე­დე­ბა­ში ასეთ­ნა­ი­რად წარ­მო­ვიდ­გი­ნოთ ჩვენს სუ­ლებ­ში: სიყ­ვა­რუ­ლი არის ის, რაც ყო­ველ­თვის მიგ­ვმარ­თავს წარ­სუ­ლის ცხოვ­რე­ბი­სე­ულ ვა­ლებ­თან; მაგ­რამ, რამ­დე­ნა­დაც ვა­ლე­ბის გა­დახ­დით ჩვენ არა­ფერს ვი­ძენთ მო­მავ­ლი­სათ­ვის, ამ­დე­ნად ჩვენ თვი­თონ არა­ფერს გვმა­ტე­ბენ ჩვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ე­ბი. სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ბი ჩვენ უნ­და დავ­ტო­ვოთ სამ­ყა­რო­ში და მანდ ისი­ნი იწე­რე­ბი­ან სამ­ყა­როს სუ­ლი­ერ ქმნა­დო­ბა­ში. ჩვენ არ ვსრულ­ყო­ფილ­დე­ბით ჩვე­ნი სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ე­ბით – ეს ხორ­ცი­ელ­დე­ბა სხვა საქ­მე­თა მეშ­ვე­ო­ბით, მაგ­რამ სა­მა­გი­ე­როდ სამ­ყა­რო ხდე­ბა მდი­და­რი ამ სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­თა წყა­ლო­ბით, რა­მე­თუ სიყ­ვა­რუ­ლი არის სამ­ყა­როს შე­მოქ­მე­დე­ბი­თი საწ­ყი­სი. სიყ­ვა­რუ­ლის გარ­და სხვა ძა­ლე­ბიც არ­სე­ბო­ბენ სამ­ყა­რო­ში, მაგ­რამ, რო­გორ შე­ვა­და­როთ ისი­ნი სიყ­ვა­რულს, რო­ცა მათ გა­აჩ­ნი­ათ ზრდის და თან­და­თა­ნო­ბი­თო­ბის სა­ფე­ხუ­რე­ბი. ერ­თი მათ­გა­ნი არის ძლი­ე­რე­ბა, ძალ­მო­სი­ლე­ბა, მე­ო­რე-სიბ­რძნე. სიძ­ლი­ე­რე­ზე სა­უბ­რი­სას შეგ­ვიძ­ლია გა­ვარ­ჩი­ოთ მი­სი მცი­რე და მა­ღა­ლი სა­ფე­ხუ­რე­ბი ვიდ­რე აბ­სო­ლუ­ტურ ძალ­მო­სი­ლე­ბამ­დე; იგი­ვე სიბ­რძნეს­თან მი­მარ­თე­ბა­ში: მა­საც გა­აჩ­ნია სა­ფე­ხუ­რე­ბი, რომ­ლე­ბიც ყოვ­ლის­მცოდ­ნე­ო­ბამ­დე მაღ­ლდე­ბი­ან.

მაგ­რამ შე­უძ­ლე­ბე­ლია ამა­ვე სა­ფე­ხუ­რებ­რი­ვი აზ­რით ვი­ლა­პა­რა­კოთ სიყ­ვა­რულ­ზე. რა არის სიყ­ვა­რუ­ლი, სიყ­ვა­რუ­ლი მი­მარ­თუ­ლი ყო­ვე­ლი­ვე არ­სე­ბუ­ლი­სად­მი? შე­უძ­ლე­ბე­ლია ვი­ლა­პა­რა­კოთ სიყ­ვა­რულ­ზე, მის ზრდა­ზე ისე­ვე, რო­გორც ამას ცოდ­ნა­ზე და სიძ­ლი­ე­რე­ზე ვლა­პა­რა­კობთ, რომ­ლე­ბიც ყოვ­ლის­მცოდ­ნე­ო­ბამ­დე და აბ­სო­ლუ­ტურ ძალ­მო­სი­ლე­ბამ­დე იზ­რდე­ბი­ან. ამ­გვა­რი ორ­მა­გი ზრდა-გან­ვი­თა­რე­ბით ჩვე­ნი არ­სე­ბა უფ­რო და უფ­რო სრულ­ქმნი­ლი ხდე­ბა. მაგ­რამ სხვა მო­მენ­ტია, რო­დე­საც ჩვენ გვიყ­ვარს მხო­ლოდ ორი ან მე­ტი არ­სე­ბა, ეს ჩვე­ნი არ­სე­ბის სრულ­ქმნას­თან ეს არაფ­რით არ არის და­კავ­ში­რე­ბუ­ლი. სიყ­ვა­რუ­ლი ყვე­ლაფ­რი­სად­მი, რაც კი ცოც­ხლობს, არ შე­იძ­ლე­ბა შე­ვა­და­როთ ძალ­მო­სი­ლე­ბას: შე­უძ­ლე­ბე­ლია სიყ­ვა­რულს რო­გორ­მე მი­ვუ­სა­და­გოთ სი­დი­დი­სა და ზრდის ცნე­ბე­ბი. შე­იძ­ლე­ბა კი ღვთა­ებ­რი­ვი არ­სე­ბა, რო­მე­ლიც ცოც­ხლობს და მოქ­მე­დებს სამ­ყა­რო­ში, გან­ვსაზ­ღვროთ აბ­სო­ლუ­ტუ­რი ძალ­მო­სი­ლე­ბით? ამ სა­კით­ხთან მის­ვლი­სას გრძნო­ბე­ბი და მა­თი ცრურ­წმე­ნე­ბი უნ­და გა­ყუჩ­დნენ; ღმერ­თი რომ ყოვ­ლის­შემ­ძლე ყო­ფი­ლი­ყო, მა­შინ იგი მო­ი­მოქ­მე­დებ­და ყვე­ლა­ფერს, რაც კი ხდე­ბა სამ­ყა­რო­ში და ამ­რი­გად ადა­მი­ა­ნის თა­ვი­სუფ­ლე­ბაც შე­უძ­ლე­ბე­ლი გახ­დე­ბო­და. ღმერ­თის ყოვ­ლის­შემ­ძლე­ო­ბა გა­მო­რიც­ხავ­და ადა­მი­ა­ნის თა­ვი­სუფ­ლე­ბას.

ეს რა თქმა უნ­და, არ არის ასე, რად­გან ადა­მი­ანს შე­უძ­ლია იყოს თა­ვი­სუ­ფა­ლი. შეგ­ვიძ­ლია თუ არა ღმერ­თი აბ­სო­ლუ­ტუ­რი ცოდ­ნით გან­ვსაზ­ღვროთ? რამ­დე­ნა­დაც ადა­მი­ა­ნის მის­წრა­ფე­ბა, რომ გახ­დეს ღმერ­თის მსგავ­სი, -ადა­მი­ა­ნის უმაღ­ლეს მი­ზანს წარ­მო­ად­გენს, ამ­დე­ნად ჩვე­ნი ეს მის­წრა­ფე­ბა მი­მარ­თუ­ლი უნ­და იყოს სიბ­რძნის მი­მარ­თუ­ლე­ბით. მაგ­რამ არის კი უზე­ნა­ე­სი სი­კე­თე სიბ­რძნე­ში? ეს რომ ასე ყო­ფი­ლი­ყო, მა­შინ ყო­ველ წამს უნ­და წარ­მო­ე­ჩი­ნა ის უშ­ვე­ლე­ბე­ლი უფ­სკრუ­ლი, რაც არ­სე­ბობს ადა­მი­ან­სა და ღმერ­თის სიბ­რძნეს შო­რის. ად­მი­ანს ყო­ველ­წა­მი­ე­რად უნ­და გა­ეც­ნო­ბი­ე­რე­ბი­ნა ეს უფ­სკრუ­ლი, თუ­კი ეს მარ­თლა ასეა, რომ ღმერ­თი თა­ვის თავ­ში რო­გორც უზე­ნა­ეს სი­კე­თეს – სიბ­რძნეს შე­ი­ცავს და არ უნ­და ამას­თან მი­უშ­ვას ადა­მი­ა­ნი. მაგ­რამ ღმერ­თის ყოვ­ლის­მომ­ცვე­ლი თვი­სე­ბა არის არა სიბ­რძნე და არა აბ­სო­ლუ­ტუ­რი ძალ­მო­სი­ლე­ბა, არა­მედ -სიყ­ვა­რუ­ლი, - თვი­სე­ბა, რომ­ლის­თვი­საც შე­უძ­ლე­ბე­ლია შემ­დგო­მი ზრდა-გან­ვი­თა­რე­ბა. ღმერ­თი არის სიყ­ვა­რუ­ლის სრულ­ქმნი­ლე­ბა; ღმერ­თი არის წმინ­და სიყ­ვა­რუ­ლი. იგი იშ­ვა სიყ­ვა­რუ­ლის სუბ­სტან­ცი­ა­ში.

ღმერ­თი არის მთლი­ა­ნი, სრულ­ყო­ფი­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი და არა უზე­ნა­ე­სი სიბ­რძნე ან­და უმაღ­ლე­სი ძალ­მო­სი­ლე­ბა. ღმერ­თმა და­ი­ტო­ვა სიყ­ვა­რუ­ლი, სიბ­რძნე და ძლი­ე­რე­ბა კი ლუ­ცი­ფერს და არი­მანს გა­უ­ყო. სიბ­რძნე მან გა­უ­ყო ლუ­ცი­ფერს, ძლი­ე­რე­ბა კი არი­მანს, რა­თა ადა­მი­ა­ნი ყო­ფი­ლი­ყო თა­ვი­სუ­ფა­ლი, რა­თა სიბ­რძნის ზე­გავ­ლე­ნით ადა­მი­ა­ნი წინ წა­წე­უ­ლი­ყო გან­ვი­თა­რე­ბა­ში.

რო­დე­საც ვცდი­ლობთ შე­ვაღ­წი­ოთ ყო­ფი­ე­რე­ბის შე­მოქ­მე­დე­ბით სიღ­მე­ში, ჩვენ შევ­დი­ვართ სიყ­ვა­რულ­ში. სიყ­ვა­რუ­ლია ყო­ვე­ლი­ვე ცოც­ხა­ლის სა­ფუძ­ვე­ლი. გან­ვი­თა­რე­ბა­ში არ­სე­ბობს აგ­რეთ­ვე სხვა იმ­პულ­სი, რო­მელ­საც გან­ვი­თა­რე­ბა მიჰ­ყავს იმი­სა­კენ, რომ არ­სე­ბე­ბი  იყონ უფ­რო და უფ­რო გან­ბრძნო­ბილ­ნი და ძლი­ერ­ნი. სრულ­ყო­ფი­ლე­ბა მი­იღ­წე­ვა სიბ­რძნი­სა და ძლი­ე­რე­ბის წყა­ლო­ბით. ადა­მი­ა­ნის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა­ში ჩვენ ვხე­დავთ, რო­გორ იც­ვლე­ბა გან­ვი­თა­რე­ბას­თან ერ­თად სიბ­რძნის და ძლი­ე­რე­ბის სა­ფე­ხუ­რე­ბი: ხდე­ბო­და გა­ნუწ­ყვე­ტე­ლი გან­ვი­თა­რე­ბა, შემ­დეგ კი ქრის­ტეს იმ­პულ­სი შე­მო­ვი­და კა­ცობ­რი­ო­ბა­ში გოლ­გო­თას მის­ტე­რი­ის გზით, ამ­რი­გად სიყ­ვა­რუ­ლი სამ­ყა­რო­ში შე­მო­ვი­და არა თან­და­თა­ნო­ბით, ნა­წილ-ნა­წილ, არა­მედ სიყ­ვა­რუ­ლი კა­ცობ­რი­ო­ბა­ზე გარ­და­მო­დის რო­გორც ღვთა­ებ­რი­ვის ერ­თი­ა­ნი სა­ჩუ­ქა­რი; რო­გორც დას­რუ­ლე­ბუ­ლი მთლი­ა­ნო­ბა, ისე იღ­ვრე­ბა იგი კა­ცობ­რი­ო­ბა­ში. მაგ­რამ ადა­მი­ანს მხო­ლოდ თან­და­თა­ნო­ბით შე­უძ­ლია აღიქ­ვას სიყ­ვა­რუ­ლის ეს ღვთა­ებ­რი­ვი იმ­პულ­სი, რაც აუ­ცი­ლე­ბე­ლია მის­თვის, რო­გორც ჭეშ­მა­რი­ტი მი­წი­ე­რი იმ­პულ­სი. ზრდა თუ შემ­ცი­რე­ბა შე­უძ­ლე­ბე­ლია ჭეშ­მა­რი­ტი სიყ­ვა­რუ­ლი­სათ­ვის; სიყ­ვა­რულს გა­აჩ­ნია სრუ­ლე­ბით სხვა ბუ­ნე­ბა, ვიდ­რე ეს გვაქვს სიბ­რძნის და ცოდ­ნის შემ­თხვე­ვა­ში. სიყ­ვა­რუ­ლი არ აღ­ძრავს არა­ვი­თარ იმე­დებს მო­მავ­ლი­სათ­ვის, რად­გან სიყ­ვა­რუ­ლი არის ვა­ლის გა­დახ­და წარ­სუ­ლი­სათ­ვის. ასე შე­მო­დის გოლ­გო­თას მის­ტე­რია სამ­ყა­როს გან­ვი­თა­რე­ბა­ში.

მაგ­რამ გა­ნა ღვთა­ე­ბა რა­ი­მე ვალ­ში იმ­ყო­ფე­ბა კა­ცობ­რი­ო­ბის წი­ნა­შე? ლუ­ცი­ფე­რის ზე­გავ­ლე­ნით კა­ცობ­რი­ო­ბა­ში შე­აღ­წია გარ­კვე­ულ­მა ელე­მენ­ტმა, რის გა­მოც ად­მი­ანს უნ­და წარ­თმე­ო­და რა­ღა­ცა იქი­დან, რაც ად­რე იყო მას­ში. ამ ახალ­მა, რა­მაც მა­შინ შე­აღ­წია კა­ცობ­რი­ო­ბა­ში, გან­ვი­თა­რე­ბა წა­იყ­ვა­ნა დაღ­მა­ვა­ლი გზით, რის შემ­ხვედ­რა­დაც გოლ­გო­თის მის­ტე­რი­ამ მო­ი­ტა­ნა შე­საძ­ლებ­ლო­ბა, რომ გა­დახ­დი­ლი­ყო მთე­ლი ვა­ლი. გოლ­გო­თის მის­ტე­რი­ის იმ­პულ­სი მო­ვი­და არა იმი­სათ­ვის, რომ ჩვენ­თვის ჩა­მო­ეხ­სნა ის ცოდ­ვა, რა­საც ჩვენ ჩვენს ცხოვ­რე­ბის გზა­ზე ჩავ­დი­ვართ, არა­მედ იმი­სათ­ვის, რომ ძირ­ში­ვე აღ­მო­ეფ­ხვრა ბო­რო­ტე­ბის, ეგო­იზ­მის მე­დი­დუ­რო­ბის, სი­ა­მა­ყის ფეს­ვე­ბი, -მო­ვი­და რა­თა შექ­მნი­ლი­ყო იმის უკუ­ძა­ლი რა­მაც ლუ­ცი­ფე­რის მეშ­ვე­ო­ბით შე­მო­აღ­წია კა­ცობ­რი­ო­ბა­ში.

და­ვუშ­ვათ, რომ მა­ვან­მა არ იცო­და ქრის­ტეს სა­ხე­ლი; მან არ იცის არა­ფე­რი რა­ზეა ლა­პა­რა­კი ევან­გე­ლი­ებ­ში, მაგ­რამ მან იცის ძი­რე­უ­ლი გან­სხვა­ვე­ბე­ბის შე­სა­ხებ, რაც არ­სე­ბობს სიბ­რძნეს, ძლი­ე­რე­ბას და სიყ­ვა­რულს შო­რის. ასე­თი ადა­მი­ა­ნი, თუნ­დაც მან არა­ფე­რი იცო­დეს გოლ­გო­თის მის­ტე­რი­ის შე­სა­ხებ, არის ჭეშ­მა­რი­ტი ქრის­ტი­ა­ნი ქრის­ტი­ა­ნო­ბის ნამ­დვი­ლი აზ­რით. ვი­ნაც სიყ­ვა­რულს მი­აღ­წია და იცის, რომ სიყ­ვა­რუ­ლი არის ვა­ლე­ბის გა­დახ­დი­სათ­ვის, რომ სიყ­ვა­რულს არა­ფე­რი მო­აქვს ადა­მი­ა­ნის მო­მავ­ლი­სათ­ვის, სწო­რად ამ სიყ­ვა­რუ­ლით აღ­ვსი­ლი ადა­მი­ა­ნი არის ქრის­ტი­ა­ნი.

სიყ­ვა­რუ­ლის ბუ­ნე­ბის შეც­ნო­ბა ნიშ­ნავს ,რომ ადა­მი­ა­ნი იყოს ქრის­ტი­ა­ნი. მხო­ლოდ თე­ო­სო­ფი­უ­რი „კარ­მით“ და „რე­ინ­კარ­ნა­ცი­ით“, შე­იძ­ლე­ბა გახ­დე უდი­დე­სი ეგო­ის­ტი, თუ ამას არ და­უ­კავ­ში­რე სიყ­ვა­რუ­ლის იმ­პულ­სი, - ქრის­ტეს იმ­პულ­სი, რად­გან მა­შინ მი­იღ­წე­ვა მხო­ლოდ ის, რი­თაც შე­იძ­ლე­ბა გა­და­ი­ლა­ხოს თე­ო­სო­ფი­ის ეგო­იზ­მი. წო­ნას­წო­რო­ბა მყარ­დე­ბა ქრის­ტეს იმ­პულ­სის მი­ღე­ბით.

მო­ვიყ­ვა­ნოთ სიტ­ყვე­ბი, შე­სა­ვა­ლი­დან, რო­მე­ლიც ჩემს „თე­ო­სო­ფი­ას“ აქვს დარ­თუ­ლი: უზე­ნა­ესს რა­საც ადა­მი­ან­მა შე­იძ­ლე­ბა მი­აპ­ყროს თვა­ლი, იგი „ღვთა­ებ­რივს“ უწო­დებს და მან თა­ვი­სი უმაღ­ლე­სი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბა ამ ღვთა­ებ­რივ­თან რო­გორ­ღაც კავ­შირ­ში უნ­და გა­ი­აზ­როს. ამი­ტომ იმ სიბ­რძნეს, რაც მი­მარ­თუ­ლია გრძნო­ბა­დის იქით, სიბ­რძნეს, რო­მე­ლიც ადა­მი­ანს თა­ვის­სა­ვე არ­სე­ბას და მას­თან ერ­თად  მის­სა­ვე და­ნიშ­ნუ­ლე­ბას გარ­და­უხ­სნის, შე­იძ­ლე­ბა ვუ­წო­დოთ „ღვთა­ებ­რი­ვი სიბ­რძნე“ ან­და „თე­ო­სო­ფია“.

ად­მი­ა­ნურ ცხოვ­რე­ბა­ში და სამ­ყა­რო­ში მიმ­დი­ნა­რე სუ­ლი­ე­რი მოვ­ლე­ნე­ბის კვლე­ვა შე­იძ­ლე­ბა აღი­ნიშ­ნოს რო­გორც „სუ­ლის მეც­ნი­ე­რე­ბა“.

თე­ო­სო­ფია სჭირ­დე­ბა ამ­ჟა­მად კა­ცობ­რი­ო­ბას და ამი­ტო­მაც ეძ­ლე­ვა მას იგი. მაგ­რამ უდი­დე­სი სა­შიშ­რო­ე­ბა მდგო­მა­რებს იმა­ში, რომ მხო­ლოდ თე­ო­სო­ფი­ით გა­ტა­ცე­ბამ, თუ­კი მას არ შე­ერ­წყა ქრის­ტეს იმ­პულ­სი - სიყ­ვა­რუ­ლის იმ­პულ­სი, ადა­მი­ა­ნებს  მხო­ლოდ ეგო­იზ­მი შე­იძ­ლე­ბა მო­უ­ტა­ნოს და ეს ეგო­იზ­მი შე­საძ­ლოა იმ­დე­ნად გა­ი­ზარ­დოს რომ იგი გა­და­ვი­დეს სიკ­ვდილს მიღ­მაც კი. რა­ღა თქმა უნ­და, ჩვენ ვე­რა­ვი­თარ სიბ­რძნეს ვერ მი­ვი­ღებთ ამ გზით. სიყ­ვა­რულ­თან შერ­წყმუ­ლი სიბ­რძნე, - აი, რა გვჭირ­დე­ბა ჩვენ, რო­დე­საც სიკ­ვდი­ლის  კა­რებს გა­და­ვივ­ლით, რად­გან სხვა შემ­თხვე­ვა­ში ისე შევ­ხვდე­ბით სიკ­ვდილს, რომ არ გვექ­ნე­ბა სიბ­რძნეს­თან შე­ერ­თე­ბუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი. რის­თვის გვჭირ­დე­ბა იგი?

ფი­ლო­სო­ფია არის სიბ­რძნი­სად­მი სიყ­ვა­რუ­ლი. ძვე­ლი სიბ­რძნე არ იყო ფი­ლო­სო­ფია, რად­გან ძვე­ლი სიბ­რძნე გაჩ­ნდა არა მი­სად­მი სიყ­ვა­რუ­ლით, არა­მედ ზე­მო­დან გა­მოც­ხა­დე­ბით. არ არ­სე­ბობს აღ­მო­სავ­ლუ­რი ფი­ლო­სო­ფია, აღ­მო­სავ­ლეთ­მა მხო­ლოდ სიბ­რძნე იცის.

ფი­ლო­სო­ფია, რო­გორც სიბ­რძნი­სად­მი სიყ­ვა­რუ­ლი, მხო­ლოდ ქრის­ტეს­თან ერ­თად შე­მო­ვი­და სამ­ყა­რო­ში; ამ­გვა­რად ამ შემ­თხვე­ვა­ში საქ­მე გვაქვს სიბ­რძნეს­თან, რო­მე­ლიც სიყ­ვა­რუ­ლის იმ­პულ­სით არის ნა­შო­ბი და ამი­ტომ ქრის­ტეს იმ­პულ­სით შე­მო­ვი­და სამ­ყა­რო­ში. ამი­ტომ, ჩვენც ასე­ვე უნ­და შე­ვურ­წყათ ჩვენ სიბ­რძნეს სიყ­ვა­რუ­ლის იმ­პულ­სი. ძვე­ლი სიბ­რძნე, რო­მელ­საც გა­მოც­ხა­დე­ბით ღე­ბუ­ლობ­და ნა­თელ­მხილ­ვე­ლი, ამაღ­ლე­ბუ­ლი სიტ­ყვე­ბით არის გა­მო­ხა­ტუ­ლი კა­ცობ­რი­ო­ბის თავ­და­პირ­ველ ლოც­ვა­ში: „-ღვთი­სა­გან ვართ ჩვენ ნა­შობ­ნი.“

ეს არის ძვე­ლი სიბ­რძნე. ქრის­ტე კი, რო­მე­ლიც სუ­ლი­ე­რი სამ­ყა­რო­ე­ბი­დან გარ­და­მო­ვი­და, სიბ­რძნეს სიყ­ვა­რულ­თან აერ­თებს; სიყ­ვა­რუ­ლი და­ა­მარ­ცხებს ეგო­იზმს, -ეს მი­სი მი­ზა­ნია, მაგ­რამ სიყ­ვა­რუ­ლი და­მო­უ­კი­დებ­ლად უნ­და იქ­ნას მო­ტა­ნი­ლი ადა­მი­ან­თა მი­ერ - თა­ვი­სუფ­ლად უნ­და გა­და­ე­ცეს არ­სე­ბას არ­სე­ბი­დან; ამი­ტომ სიყ­ვა­რუ­ლის ერა ერ­თდრო­უ­ლად და­იწ­ყო ეგო­იზ­მის  ერას­თან. სამ­ყა­როს შე­მოქ­მე­დე­ბის და­სა­ბა­მი წერ­ტი­ლი, მი­სი პირ­ველ­წყა­რო  - სიყ­ვა­რუ­ლია აქი­დან თან­და­თან, სამ­ყა­როს გან­ვი­თა­რე­ბის გზა­ზე ეგო­იზ­მიც გან­ვი­თარ­და, მაგ­რამ ქრის­ტეს იმ­პულ­სი, თან­და­თან დაძ­ლევს ამ გამ­თიშ­ველ ძა­ლას, რაც სამ­ყრო­ში შე­მო­ვი­და და ად­მი­ა­ნი თან­და­თან შეძ­ლებს სიყ­ვა­რუ­ლის ძა­ლას­თან თა­ნა­მო­ნა­წი­ლე­ო­ბას.

ჩვენ ვგრძნობთ, რო­გორ იღ­ვრე­ბა სიყ­ვა­რუ­ლი ქრის­ტეს გა­ნუ­მე­ო­რე­ბე­ლი ძა­ლის ლა­პი­და­რუ­ლი სიტ­ყვე­ბი­დან: „სა­დაც ორი ან სა­მია შეკ­რე­ბი­ლი ჩე­მი სა­ხე­ლით, მეც იქა ვარ მათ შო­რის.“ სიბ­რძნეს­თან შე­ერ­თე­ბუ­ლი სიყ­ვა­რუ­ლი კი ასე ჟღერს რო­ზენ­კრო­ი­ცერ­თან: „ქრის­ტე­ში ვხვდე­ბით ჩვენს სიკ­ვდილს“. სიკ­ვდი­ლის გავ­ლით ადა­მი­ა­ნე­ბი მო­წო­დე­ბულ­ნი იყ­ვნენ ჯგუ­ფუ­რი სუ­ლი­ე­რე­ბი­სათ­ვის, თა­ვი­ან­თი სუ­ლი­ე­რი ცხოვ­რე­ბის  თან­და­თა­ნო­ბით სიყ­ვა­რუ­ლით გამ­სჭვალ­ვი­სათ­ვის, რაც მათ­თვის სის­ხლით ნა­თე­სა­ო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბით ხორ­ცი­ელ­დე­ბა. ადა­მი­ან­თა ეს პირ­ველ­ყო­ფი­ლი ერ­თი­ა­ნო­ბა ლუ­ცი­ფერ­მა და­არ­ღვია, რო­მელ­მაც ეგო­იზ­მი ჩა­უ­ნერ­გა ად­მი­ანს, მაგ­რამ ამას­თან ერ­თად და­მო­უ­კი­დებ­ლო­ბა და თვით­ცნო­ბი­ე­რე­ბის, სა­კუ­თა­რი პი­როვ­ნე­ბის შეც­ნო­ბის უნა­რიც მის­ცა მას. ადა­მი­ა­ნი ლუ­ცი­ფე­რის წყა­ლო­ბით ცოც­ხლობს რო­გორც ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი, გან­ყე­ნე­ბუ­ლი პი­როვ­ნე­ბა.

ეგო­იზ­მთან ერ­თად სამ­ყა­რო­ში ბო­რო­ტე­ბაც შე­მო­ვი­და ეს უნ­და  მომ­ხდა­რი­ყო, რად­გან შე­უძ­ლე­ბე­ლი იყო სი­კე­თის ბო­რო­ტე­ბის გა­რე­შე შეც­ნო­ბა: ბო­რო­ტე­ბა სა­შუ­ა­ლე­ბას აძ­ლევს ადა­მი­ანს თა­ვი­სი თა­ვის, რო­გორც ეგო­ის­ტის დაძ­ლე­ვის გზით გა­იხ­სნას  სიყ­ვა­რუ­ლის­თვის.

თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბა­ში ამოს­ვრილ ადა­მი­ანს ქრის­ტემ მო­უ­ტა­ნა ამ ჭა­ო­ბი­დან თავ­დახ­სნი­სა­კენ მის­წრა­ფე­ბა და ძა­ლა, რომ ამ­გვა­რად დაძ­ლი­ოს მან ბო­რო­ტე­ბა და მა­შინ  სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ე­ბით ის ადა­მი­ა­ნე­ბი, რომ­ლე­ბიც თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბამ და­ა­შო­რა ერ­თმა­ნეთს-კვლავ შე­ერ­თდე­ბი­ან. აამ­გვა­რად, უღ­რმე­სი მნიშ­ვნე­ლო­ბით გა­მარ­თლდე­ბი­ან ქრის­ტეს ის სიტ­ყვე­ბი, რო­მე­ლიც სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ებ­ზე გვით­ხრა:“რაც-კი გა­უ­კე­თეთ ამ ჩემს ცი­რე ძმა­თა­განს, მე გა­მი­კე­თეთ.“

სიყ­ვა­რუ­ლის ღვთა­ებ­რი­ვი საქ­მე გად­მო­იღ­ვა­რა დე­და­მი­წა­ზე; თან­და­თან გამ­სჭვა­ლავს იგი კა­ცობ­რი­ო­ბის გან­ვი­თა­რე­ბას და მო­მაკ­ვდა­ვი ფი­ზი­კუ­რი ძა­ლე­ბის სა­პი­რის­პი­როდ კვლა­ვაც აღად­გენს მას სუ­ლით, რად­გან ეს საქ­მე მოხ­და არა ეგო­იზ­მი­დან, არა­მედ სიყ­ვა­რუ­ლის სუ­ლი­დან: “აღ­დგო­მის სუ­ლიწ­მინ­დით“.

მაგ­რამ კა­ცობ­რი­ო­ბის მო­მა­ვა­ლი არ შედ­გე­ბა მხო­ლოდ სიყ­ვა­რუ­ლი­სა­გან. სუ­ლი­ე­რი გან­ვი­თა­რე­ბა ყვე­ლა­ფერ­ზე ღირ­სე­უ­ლი მის­წრა­ფე­ბა იქ­ნე­ბა მი­წი­ე­რი ადა­მი­ა­ნი­სათ­ვის, მაგ­რამ ის, ვინც სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ე­ბამ­დე ამაღ­ლდა, ვე­რა­სო­დეს ვერ იტ­ყვის თა­ვი­სი გან­ვი­თა­რე­ბი­სად­მი  ლტოლ­ვის შე­სა­ხებ, რომ ეს უმ­წიკ­ლო მის­წრა­ფე­ბაა. ადა­მი­ა­ნის მი­ერ თა­ვი­სი თა­ვის სრულ­ქმნა არის რა­ღა­ცა, რის წყა­ლო­ბი­თაც ჩვენ გვსურს ჩვე­ნი არ­სე­ბის ჩვე­ნი პი­როვ­ნე­ბის გაძ­ლი­ე­რე­ბა და სრულ­ქმნა. მაგ­რამ სამ­ყა­რო­სად­მი მი­მარ­თე­ბა­ში ჩვენ მნიშ­ვნე­ლო­ბას გვა­ნი­ჭებს ჩვე­ნი­ვე სიყ­ვა­რუ­ლის საქ­მე­ე­ბი და არა ჩვე­ნი გან­ვი­თა­რე­ბა. ამ მი­მარ­თუ­ლე­ბით ჩვენ უნ­და გან­ვთა­ვი­სუფ­ლდეთ ყო­ველ­გვა­რი ილუ­ზი­ე­ბი­დან. თუ ვინ­მე სიყ­ვა­რუ­ლით და სიბ­რძნით შე­უდ­გა ქრის­ტეს გზას, მა­შინ ამ სიბ­რძნე­ში, რო­მე­ლიც სამ­ყა­როს მი­უძ­ღვნა, ღი­რე­ბუ­ლია მხო­ლოდ ის, რაც სიყ­ვა­რუ­ლი­თაა გამ­სჭვა­ლუ­ლი.

სიყ­ვა­რუ­ლით აღ­ვსი­ლი სიბ­რძნე - სიბ­რძნე, რო­მე­ლიც ამა­ვე დროს სამ­ყა­როს გან­ვი­თა­რე­ბას, მის ქრის­ტე­სად­მი სწრაფ­ვას ემ­სა­ხუ­რე­ბა, სიც­რუ­ე­საც გა­მო­რიც­ხავს, რად­გან სიც­რუე არის სი­ნამ­დვი­ლის ფაქ­ტებ­თან და­პი­რის­პი­რე­ბა და სიც­რუე კი უც­ხოა მის­თვის, ვი­ნაც სიყ­ვა­რუ­ლით ურ­თი­ერ­თობს ფაქ­ტებ­თან. მთე­ლი სიც­რუე ყო­ველ­გვა­რი გა­მო­ნაკ­ლი­სე­ბის გა­რე­შე, და­სა­ბამს იღებს ეგო­იზ­მში . რო­დე­საც სიბ­რძნეს­თან სიყ­ვა­რუ­ლის გზით მი­ვალთ, მა­შინ ეგო­იზ­მის დაძ­ლე­ვი­სა­კენ მი­მარ­თუ­ლი მზარ­დი ძა­ლის მეშ­ვე­ო­ბით და წმინ­და სიყ­ვა­რუ­ლის წყა­ლო­ბით თა­ვი­სუფ­ლე­ბამ­დეც მივ­დი­ვართ. ამ­გვა­რად ხდე­ბა ადა­მი­ა­ნი თა­ვი­სუ­ფა­ლი პი­როვ­ნე­ბა. ეს იყო ნი­ა­და­გი, რა­ზე­დაც სიყ­ვა­რუ­ლის ნა­თელს შე­ეძ­ლო გად­მობ­რწყი­ნე­ბა; მაგ­რამ მხო­ლოდ სიყ­ვა­რუ­ლი იძ­ლე­ვა ბო­რო­ტე­ბის მნიშ­ვნე­ლო­ბის, სამ­ყა­რო­ში მი­სი და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის შეც­ნო­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბას. ნა­თე­ლი გაც­ხად­და ბნელ­ში.

მხო­ლოდ თა­ვი­სუ­ფალ ადა­მი­ანს შე­უძ­ლია გახ­დეს ქრის­ტი­ა­ნი.

ავტორი მერაბ ხერგიანი

ანთროპოსოფიის ფუძემდებლის, რუდოლფ შტაინერის თავდაპირველი შრომების კულმინაცია იყო მისი „თავისუფლების ფილოსოფია“ (ასევე თარგმნილი როგორც „სულიერი მოღვაწეობის ფილოსოფია“ და „ინტუიციური აზროვნება როგორც სულიერი გზა“). აქ შტაინერმა განავითარა თავისუფალი ნების ცნება დაფუძნებული შინაგან განცდებზე, განსაკუთრებით მათზე რომელთაც ადგილი აქვთ დამოუკიდებელი აზროვნების შემოქმედებაში

შტაინერის "თავისუფლების ფილოსოფია" 
http://www.rsarchive.org/Religion/

Please Share it! :)